متن زیر نویس فیلم :

زمان دستوری فعل
راه صحبت زبان درباره زمان است
به جای اینکه بازه‌های زمانی
به صراحت بیان شوند
افعال اصلاح می‌شوند
تا زمان وقوع فعل را مشخص کنند.
خوب چند زمان وقوع فعل
در زبانی مثل انگلیسی وجود دارد؟
در ابتدا، پاسخ واضح به نظر می‌رسد:
گذشته،
حال،
آینده.
اما با تشکر از چیزی به نام جنبه دستوری،
هرکدام از آن بازه‌های زمانی
در واقع تقسیمات بیشتری پیدا می‌کنند.
چهار گونه جنبه داریم.
در جنبه استمراری یا تدریجی،
افعال در زمان مرجع
هنوز در حال وقوع هستند.
جنبه کامل افعالی را شرح می‌دهد
که به پایان رسیده‌اند.
جنبه کامل استمراری ترکیبی است
که بخش به پایان رسیده‌ٔ
یک فعل استمراری را شرح می‌دهد.
و در نهایت، جنبه ساده وجود دارد،
حالت ساده گذشته، حال، و آینده
که فعل به صورت استمراری
یا کامل مشخص نشده است.
دنبال کردن همه این‌ها کمی دشوار است،
پس بیایید کاربرد آنها را بررسی کنیم.
فرض کنید دوستان شما به شما بگویند
به یک مأموریت دریایی سرّی رفتند
تا شواهدی از یک موجود دریایی
اسرارآمیز جمع‌آوری کنند.
زمان فعل چارچوب کلی مرجع را
در گذشته قرار می‌دهد،
اما در آن هم، گزینه‌های زیادی وجود دارد.
ممکن است دوستان شما بگویند
جانوری به قایق آنها حمله کرد،
این گذشته ساده است،
کلی‌ترین جنبه زمان فعل،
که چیز دیگری را تصریح نمی‌کند.
خواب بودند که این اتفاق افتاد،
یک فرآیند استمراری
که در آن زمان در حال وقوع بوده است.
همچنین ممکن است به شما بگویند
که از جزیره نانتاکت عزیمت کرده بودند
تا فعلی که حتی قبل‌تر از آن
به پایان رسیده است را شرح دهند.
این مثالی از ماضی بعید است.
یا اینکه آنها سه هفته بود
که داشتند دریانوردی می‌کردند،
چیزی که تا آن زمان در حال انجام بوده است.
در زمان حال، آنها به شما می‌گویند
که امروز هنوز هم به دنبال آن جانور هستند،
فعالیت حال ساده آنها.
شاید همین‌طور که حرف می‌زنند
دارند برای مأموریت بعدی‌شان آماده می‌شوند.
و یک زیردریایی مخصوص برای آن ساخته‌اند،
یک فعالیت به پایان رسیده.
به علاوه، اگر از آن زمان تا کنون در حال
جستجوی مشاهده احتمالی آن جانور بوده‌اند،
این کاری است که مدتی در حال انجام بوده
و هنوز هم ادامه دارد
و ماضی نقلی استمراری نام دارد.
خوب هدف مأموریت بعدی چیست؟
می‌دانید که هنوز اتفاق نیافتاده است
چون هفته آینده عازم آن خواهند شد،
آینده ساده.
دوستان شما در حال
جستجوی جانور گریزپا خواهند بود،
یک فعالیت استمراری ادامه دار در آینده.
آنها به شما می‌گویند که زیردریایی
یک ماه دیگر به اعماق ناشناخته رسیده است.
این یک پیش‌بینی قطعی است
درباره چیزی که در نقطه‌ای مشخص
در آینده به وقوع خواهد پیوست،
نقطه‌ای که در آن سه هفته خواهد بود
که آنها در سفر هستند
در زمان آینده کامل استمراری.
نکته اصلی برای درک همه این زمان‌ها
این است که هر جمله
در زمانی مشخص به وقوع می‌پیوندد،
چه گذشته باشد، چه حال، چه آینده.
هدف جنبه‌ها این است
که به شما بگویند در زمان وقوع
وضعیت فعل چگونه بوده است.
در کل، در انگلیسی دوازده امکان وجود دارد.
در سایر زبان‌ها چطور؟
بعضی، مثل فرانسوی،
سواحلی،
و روسی مانند انگلیسی
با موضوع مواجه می‌شوند.
دیگران اما زمان را
متفاوت تقسیم و تشریح می‌کنند.
بعضی زمان‌های دستوری کمتری دارند،
مانند ژاپنی،
که تنها گذشته را
از غیر گذشته متمایز می‌کند،
بولی و توکانگ بسی
که تنها آینده را از غیر آینده جدا می‌کنند،
و چینی ماندارین که اصلاً زمان فعل ندارد
و تنها جنبه آنها را مشخص می‌کند.
از طرف دیگر، زبان‌هایی مانند یاگوا
گذشته را به چندین درجه تقسیم می‌کند،
مانند اینکه یک اتفاق چند ساعت،
چند هفته، یا چند سال پیش رخ داده است.
در سایرین، زمان افعال
با احساساتی که ضرورت،
لزوم،
یا احتمال وقوع فعل را مشخص می‌کنند
درهم آمیخته است.
این امر ترجمه را
دشوار می‌کند اما غیر ممکن نه.
متکلمان بیشتر زبان‌هایی که فاقد جنبه‌های
به خصوصی هستند می‌توانند همین ایده‌ها را
با استفاده از کلمات کمکی،
مانند خواست و کرد بیان کنند،
زمان مورد نظرشان را مشخص کنند.
آیا تفاوت میان زبان‌ها
تنها باعث تفاوت در راه‌های مختلف
بیان یک واقعیت اساسی یکسان است؟
یا گوناگونی ساختار آنها
راه‌های مختلف اندیشیدن درباره جهان
یا حتی خود زمان را بازتاب می‌دهد؟
و اگر چنین است، ممکن است چه راه‌های دیگری
برای درک زمان وجود داشته باشد؟