خوش آموز درخت تو گر بار دانش بگیرد، به زیر آوری چرخ نیلوفری را
آموزش زبان ++C : مقدمه ای بر زبان های C و ++C
قبل از زبان برنامه نویسی ++C زبان C وجود داشت. زبان برنامه نویسی C در سال 1972 توسط دنیس ریچی (Dennis Ritchie) در آزمایشگاه تلفن بِل (Bell Telephone laboratories) اختراع شد. اوایل زبان برنامه نویسی C صرفاً در توسعه سیستم عامل ها استفاده می شد. اهداف اولیه ریچی از طراحی زبان C این بود تا زبان C ، زبانی باشد که کامپایل شدن آن راحت باشد، اجازه دسترسی کارآمد به حافظه کامپیوتر را بدهد، کدهای با کارآیی بالا تولید کند، و نیازی به فایل های زیادی برای اجرا نداشته باشد. بنابراین تا حدودی اهداف طراحی یک زبان سطح پایین را داشته است، در حالی که این زبان می بایست مستقل از پلتفرم ها می بود.
در نهایت زبان برنامه نویسی C یک زبان بسیار کارآمد و انعطاف پذیر شد، دنیس ریچی (Dennis Ritchie) و کِن تامپسون (Ken Thompson) با استفاده از زبان برنامه نویسی C بخش های بسیار زیادی از سیستم عامل یونیکس (UNIX operating system) را بازنویسی کردند. بسیاری از سیستم عامل های قبلی با زبان اسمبلی (assembly) نوشته شده بودند. بر خلاف زبان برنامه نویسی اسمبلی که بسیار مبتنی بر پردازنده های خاص می بود، زبان C قابلیت حمل (portability) خیلی عالی ای داشت. در نتیجه این اتفاق باعث شد تا سیستم عامل یونیکس (UNIX) برای کامپیوترهای مختلفی ترجمه شود و توسعه آن سرعت یابد. در واقع زبان برنامه نویسی C و سیستم عامل یونیکس (Unix)، موفقیتشان را مدیون یکدیگر هستند، محبوبیت زبان C به میزان زیادی به دلیل استفاده از آن در توسعه یونیکس می باشد و از طرفی هم قابل حمل بودن و قدرت C باعث توسعه سیستم عامل یونیکس شده است.
در سال 1978 برایان کرنیقان (Brian Kernighan) و دنیس ریچی (Dennis Ritchie) کتابی با نام "زبان برنامه نویسی C"، به انگلیسی (The C Programming Language) منتشر کردند. این کتاب که معمولا با نام K&R (که مخفف اسم نویسندگان آن می باشد)، شناسایی می شود، شامل ویژگی های غیر رسمی زبان C می باشد، به مرور زمان این کتاب تبدیل به یک استاندارد گردید. زمانی که نیاز به حداکثر قابلیت حمل برنامه ها باشد، برنامه نویسان به رعایت توصیه های گفته شده در کتاب K&R می پردازند، چرا که اکثر کامپایلرهای امروزی از استاندارد K&R پیروی می کنند.
در سال 1983 موسسه استاندارد ملی آمریکا (American National Standards Institute : ANSI) یک کمیته برای استاندارد سازی زبان C تشکیل داد. در سال 1989 آنها این استاندارد سازی را به اتمام رساندند و استاندارد C89 را منتشر کردند که با نام استاندارد ANSI C شناخته می شود. در سال 1990 سازمان بین المللی استاندارد سازی ANSI C را با اندکی تغییر در جزئیات مورد پذیرش قرار دادند. این نسخه از زبان C با نام C90 شناخته می شود. در نهایت کامپایلرها خود را با استاندارد ANSI C/C90 مطابقت دادند و برنامه ها نیز با رعایت این استاندارد می توانند نهایت قابلیت حمل (portability) را داشته باشند.
در سال 1999 کمیته ANSI نسخه جدیدی از زبان برنامه نویسی C را با نام نسخه C99 منتشر کرد.
زبان برنامه نویسی ++C که سی پِلاس پِلاس تلفظ می شود، توسط بیارنه استراستوروپ (Bjarne Stroustrup) در آزمایشگاه بِل (Bell Labs) توسعه داده شد. توسعه زبان ++C از سال 1979 آغاز شد و در واقع به عنوان یک گسترش در زبان C صورت پذیرفت. زبان ++C ویژگی های بسیار زیادی را به زبان C اضافه کرد. زبان ++C مدعی است که شهرتش مدیون شیء گرا (object-oriented) بودن آن می باشد. اینکه شیء گرایی چیست و چه تفاوتی با برنامه نویسی با روشهای سنتی دارد، در طول آموزش های این دوره، به صورت کامل مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
زبان ++C در سال 1998 توسط کمیته ISO (سازمان بین المللی استاندارد) پذیرفته شد و دوباره در سال 2003 با نام C++03 مورد تصویب قرار گرفت. در سال های 2011 و 2014 دو بروز رسانی با نام های C++11 و C++14 نیز مورد تصویب قرار گرفتند. در این دو بروز رسانی، ویژگی های بسیاری به زبان ++C اضافه گردید. موارد مرتبط با این دو بروز رسانی در آموزش های این دوره مورد بررسی قرار خواهند گرفت.
فلسفه اساسی طراحی زبان های C و ++C در این موضوع خلاصه می شود که به برنامه نویس اعتماد کنید (trust the programmer)، که این فلسفه هم می تواند شگفت انگیز باشد و هم در عین حال می تواند خطرناک باشد. زبان ++C طوری طراحی شده است که به برنامه نویس آزادی بسیاری زیادی می دهد تا عملاً هر کاری را که می خواهد با کامپیوتر انجام بدهد. این به این معنا می باشد که این زبان ها شما را در انجام کارهای اشتباه یا مشکوک متوقف نمی کنند. بنا به همین فلسفه، بسیاری از برنامه نویسان تازه کار در این زبان ها ممکن است به اشتباهاتی دچار شوند که از آن بی اطلاع می باشند. این مساله در واقع این موضوع را به ما یادآوری می کند که در هنگام برنامه نویسی با زبان های C و ++C ، علاوه بر دانستن آن چیزهایی که باید انجام بدهیم، باید شناختی هم از کارهایی که نباید انجام بدهیم، داشته باشیم.
توجه داشته باشید که برای گذراندن این دوره، نیازی به دانستن زبان C ندارید و ما همه آن چیزهایی را که شما نیاز خواهید داشت به شما خواهیم آموخت. همچنین کارهایی را که نباید انجام بدهید و خطاها را نیز به شما یاد خواهیم داد.
آموزش قبلی : آموزش زبان ++C : مقدمه ای بر زبان های برنامه نویسی
آموزش بعدی : آموزش زبان ++C : مقدمه ای بر برنامه نویسی
در نهایت زبان برنامه نویسی C یک زبان بسیار کارآمد و انعطاف پذیر شد، دنیس ریچی (Dennis Ritchie) و کِن تامپسون (Ken Thompson) با استفاده از زبان برنامه نویسی C بخش های بسیار زیادی از سیستم عامل یونیکس (UNIX operating system) را بازنویسی کردند. بسیاری از سیستم عامل های قبلی با زبان اسمبلی (assembly) نوشته شده بودند. بر خلاف زبان برنامه نویسی اسمبلی که بسیار مبتنی بر پردازنده های خاص می بود، زبان C قابلیت حمل (portability) خیلی عالی ای داشت. در نتیجه این اتفاق باعث شد تا سیستم عامل یونیکس (UNIX) برای کامپیوترهای مختلفی ترجمه شود و توسعه آن سرعت یابد. در واقع زبان برنامه نویسی C و سیستم عامل یونیکس (Unix)، موفقیتشان را مدیون یکدیگر هستند، محبوبیت زبان C به میزان زیادی به دلیل استفاده از آن در توسعه یونیکس می باشد و از طرفی هم قابل حمل بودن و قدرت C باعث توسعه سیستم عامل یونیکس شده است.
در سال 1978 برایان کرنیقان (Brian Kernighan) و دنیس ریچی (Dennis Ritchie) کتابی با نام "زبان برنامه نویسی C"، به انگلیسی (The C Programming Language) منتشر کردند. این کتاب که معمولا با نام K&R (که مخفف اسم نویسندگان آن می باشد)، شناسایی می شود، شامل ویژگی های غیر رسمی زبان C می باشد، به مرور زمان این کتاب تبدیل به یک استاندارد گردید. زمانی که نیاز به حداکثر قابلیت حمل برنامه ها باشد، برنامه نویسان به رعایت توصیه های گفته شده در کتاب K&R می پردازند، چرا که اکثر کامپایلرهای امروزی از استاندارد K&R پیروی می کنند.
در سال 1983 موسسه استاندارد ملی آمریکا (American National Standards Institute : ANSI) یک کمیته برای استاندارد سازی زبان C تشکیل داد. در سال 1989 آنها این استاندارد سازی را به اتمام رساندند و استاندارد C89 را منتشر کردند که با نام استاندارد ANSI C شناخته می شود. در سال 1990 سازمان بین المللی استاندارد سازی ANSI C را با اندکی تغییر در جزئیات مورد پذیرش قرار دادند. این نسخه از زبان C با نام C90 شناخته می شود. در نهایت کامپایلرها خود را با استاندارد ANSI C/C90 مطابقت دادند و برنامه ها نیز با رعایت این استاندارد می توانند نهایت قابلیت حمل (portability) را داشته باشند.
در سال 1999 کمیته ANSI نسخه جدیدی از زبان برنامه نویسی C را با نام نسخه C99 منتشر کرد.
++C
زبان برنامه نویسی ++C که سی پِلاس پِلاس تلفظ می شود، توسط بیارنه استراستوروپ (Bjarne Stroustrup) در آزمایشگاه بِل (Bell Labs) توسعه داده شد. توسعه زبان ++C از سال 1979 آغاز شد و در واقع به عنوان یک گسترش در زبان C صورت پذیرفت. زبان ++C ویژگی های بسیار زیادی را به زبان C اضافه کرد. زبان ++C مدعی است که شهرتش مدیون شیء گرا (object-oriented) بودن آن می باشد. اینکه شیء گرایی چیست و چه تفاوتی با برنامه نویسی با روشهای سنتی دارد، در طول آموزش های این دوره، به صورت کامل مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
زبان ++C در سال 1998 توسط کمیته ISO (سازمان بین المللی استاندارد) پذیرفته شد و دوباره در سال 2003 با نام C++03 مورد تصویب قرار گرفت. در سال های 2011 و 2014 دو بروز رسانی با نام های C++11 و C++14 نیز مورد تصویب قرار گرفتند. در این دو بروز رسانی، ویژگی های بسیاری به زبان ++C اضافه گردید. موارد مرتبط با این دو بروز رسانی در آموزش های این دوره مورد بررسی قرار خواهند گرفت.
فلسفه C و ++C
فلسفه اساسی طراحی زبان های C و ++C در این موضوع خلاصه می شود که به برنامه نویس اعتماد کنید (trust the programmer)، که این فلسفه هم می تواند شگفت انگیز باشد و هم در عین حال می تواند خطرناک باشد. زبان ++C طوری طراحی شده است که به برنامه نویس آزادی بسیاری زیادی می دهد تا عملاً هر کاری را که می خواهد با کامپیوتر انجام بدهد. این به این معنا می باشد که این زبان ها شما را در انجام کارهای اشتباه یا مشکوک متوقف نمی کنند. بنا به همین فلسفه، بسیاری از برنامه نویسان تازه کار در این زبان ها ممکن است به اشتباهاتی دچار شوند که از آن بی اطلاع می باشند. این مساله در واقع این موضوع را به ما یادآوری می کند که در هنگام برنامه نویسی با زبان های C و ++C ، علاوه بر دانستن آن چیزهایی که باید انجام بدهیم، باید شناختی هم از کارهایی که نباید انجام بدهیم، داشته باشیم.
توجه داشته باشید که برای گذراندن این دوره، نیازی به دانستن زبان C ندارید و ما همه آن چیزهایی را که شما نیاز خواهید داشت به شما خواهیم آموخت. همچنین کارهایی را که نباید انجام بدهید و خطاها را نیز به شما یاد خواهیم داد.
برای مشاهده فهرست آموزش های این دوره آموزشی بر روی لینک زیر کلیک کنید :
آموزش قبلی : آموزش زبان ++C : مقدمه ای بر زبان های برنامه نویسی
آموزش بعدی : آموزش زبان ++C : مقدمه ای بر برنامه نویسی
نمایش دیدگاه ها (0 دیدگاه)
دیدگاه خود را ثبت کنید: