میکروفن دستگاهی است که انرژی صوتی را به انرژی الکتریکی تبدیل می کند که از نظر امواج ایجاد شده مشخصات مشابهی را دارند. میکروفن امواج صوتی را به ولتاژهای الکتریکی تبدیل می کند که در نهایت از طریق اسپیکر (بلندگو) مجدداً به امواج صوتی تبدیل می گردد. میکروفن ها برای اولین بار در تلفن ها و فرستنده های رادیویی مورد استفاده قرار گرفتند.





در سال 1827 "سِر چارلز ویتستون" (Sir Charles Wheatstone) اولین نفری بود که واژه میکروفن (microphone) را ابداع کرد.

"سِر چارلز ویتستون" (Sir Charles Wheatstone)

در سال 1876 "امیلی برلینر" (Emile Berliner) اولین میکروفنی را که به عنوان انتقال دهندۀ صدا در تلفن ها استفاده می شد، اختراع کرد. امیلی برلینر در یک نمایشگاه تلفن را که بتازگی توسط شرکت بِل اختراع شده بود، دید. و به دنبال راهی برای بهبود این اختراع می گشت. شرکت بِل پنتنت میکروفن را به قیمت 50 هزار دلار از امیلی برلینر خریداری کرد و آن را در دستگاهش مورد استفاده قرار داد.

"امیلی برلینر" (Emile Berliner)

در سال 1878 میکروفن کربنی توسط "دیوید ادوارد هیوز" (David Edward Hughes) اختراع شد و یعداً در دهۀ 1920 توسعه یافت. میکروفن هیوز یک مدل اولیه از میکروفن های کربنی که امروزه مورد استفاده قرار می گیرند، می باشد.

"دیوید ادوارد هیوز" (David Edward Hughes)

با اختراع رادیو، میکروفن های پخش زنده ایجاد شدند. در سال 1942 میکروفون نواری (ribbon) برای پخش زنده در رادیو اختراع شد.

در سال 1964 پژوهشگران آزمایشگاه بل "جیمز وست" (James West) و "جِرارد سیزلر" (Gerhard Sessler) یک مبدل الکتریکی ساختند که به نوعی اولین میکروفن الکتریکی می باشد. میکروفن الکتریکی دارای قابلیت اطمینان بیشتر، دقت بالاتر، هزینۀ پایینتر و اندازه کوچکتر است.


این اختراع انقلابی در صنعت میکروفن بود، و منجر به تولید حدود یکی میلیون میکروفون در سال شد.

طی دهۀ 1970 میکروفون های داینامیک و کندانسور توسعه داده شدند که اجازۀ کاهش حساسیت صدا و وضوع بیشتر در ضبط صداها شدند.