خوش آموز درخت تو گر بار دانش بگیرد، به زیر آوری چرخ نیلوفری را
سیر تکاملی T-SQL قسمت دوم
به عنوان یک مثال از وقتی که باید فرم استاندارد را انتخاب کنید، T-SQL دو علامت نابرابری را پشتیبانی می کند: <> و =! که اولی فرم استاندارد و دومی فرم غیر استاندارد می باشند. در اینجا تصمیم گیری واضح است: روش استاندارد را انتخاب کنید!
به عنوان مثال از وقتی که باید بنا به شرایط بین فرم استاندارد و فرم غیر استاندارد تصمیم گیری کنیم، مورد زیر را در نظر بگیرید: T-SQL توابع مختلفی را برای تبدیل کردن (convert) یک مقدار منبع با توجه به نوع مقصد ارائه می دهد. از بین آنها توابع CAST و CONVERT را می توان نام برد. تابع CAST استاندارد است و تابع CONVERT غیر استاندارد. تابع CONVERT با وجودیکه در فرم استاندارد SQL نیست، اما یک سری امکانات دارد که تابع CAST فاقد آن می باشد. از آنجا که تابع CAST استاندارد می باشد، شما باید به عنوان انتخاب پیش فرض خود همواره از آن در عملیات های تبدیل داده ها (conversions) استفاده کنید. و تنها در مواقعی که به آن مزیت خاص تابع CONVERT نیاز دارید که در فرم استاندارد نمی باشد، آن را مورد استفاده قرار دهید.
با این حال، مثال دیگری از انتخاب فرم استاندارد پایان بیانیه های T-SQL می باشد. مطابق بر SQL استاندارد شما باید بیانیه های خود را با سمی کالن (;) خاتمه دهید. T-SQL در حال حاضر این الزام را در بیانیه ها اعمال نمی کند، و فقط در موارد خاص که اگر سمی کالن قرار داده نشود، ممکن است باعث ایجاد ابهام گردد (مانند CTE) آن را الزام آور کرده است. شما باید سعی کنید تا از استاندارد پیروی کنید و تمامی بیانیه های خود را با دستور سمی کالن (;) خاتمه بدهید.
SQL استاندارد مبتنی بر مدل رابطه ای می باشد، که یک مدل ریاضی برای مدیریت و دستکاری داده ها می باشد. مدل رابطه ای (relational model) برای اولین بار در سال 1969 توسط Edgar F. Codd ایجاد و پیشنهاد شد. از آن تاریخ به بعد این مدل توسط Chris Date و Hugh Darwen و بقیه، توسعه داده شد.
یک تصور غلط رایج اینست که نام "relational" (رابطه ای) اشاره به ارتباط بین جداول (یعنی کلیدهای خارجی) دارد. در واقع، منبع صحیح نام این مدل عبارت mathematical concept relation به معنای رابطه مفهومی ریاضی می باشد.
یک رابطه (relation) در مدل رابطه ای (relational model) چیزی است که جدول (table) نامیده می شود. این دو هم معنی نیستند. شما می توانید بگویید که یک جدول تلاشی توسط SQL برای ارائه یک رابطه می باشد. برخی ممکن است بگویند که این یک تلاش موفقیت آمیز نمی باشد. با وجود اینکه SQL مبتنی بر یک مدل رابطه ای می باشد، از چندین روش از آن منحرف شده است. اما مهم است توجه کنیم همانطور که اصول مدل را درک می کنید، شما بتوانید از SQL را در یک روش رابطه ای استفاده کنید، یا دقیق تر، گویشی را که شما استفاده می کنید. در این مورد، در آموزش های بعدی بیشتر صحبت خواهیم کرد.
به رابطه که چیزی است که SQL تلاش می کند با جدول آن را نمایندگی کند، بازگردیم: یک رابطه (relation) دارای یک عنوان (heading) و یک بدنه (body) است. عنوان (heading) مجموعه ای از خواص است (چیزی که SQL آن را با ستونها (columns) نشان می دهد)، که هر کدام از آنها از یک نوع خاص هستند. یک خاصیت (attribute) توسط نام و نوع آن شناسایی می شود. بدنه (body) مجموعه ای از چندتایی ها می باشد (چیزی که SQL آن را با ردیف ها (rows) نشان می دهد). هر عنوان (heading) چندتایی عنوان (heading) رابطه (relation) می باشد. هر مقدار از هر خاصیت چند تایی از نوع مربوط به خودش می باشد.
آموزش قبلی : سیر تکاملی T-SQL قسمت اول
آموزش بعدی : سیر تکاملی T-SQL قسمت سوم
به عنوان مثال از وقتی که باید بنا به شرایط بین فرم استاندارد و فرم غیر استاندارد تصمیم گیری کنیم، مورد زیر را در نظر بگیرید: T-SQL توابع مختلفی را برای تبدیل کردن (convert) یک مقدار منبع با توجه به نوع مقصد ارائه می دهد. از بین آنها توابع CAST و CONVERT را می توان نام برد. تابع CAST استاندارد است و تابع CONVERT غیر استاندارد. تابع CONVERT با وجودیکه در فرم استاندارد SQL نیست، اما یک سری امکانات دارد که تابع CAST فاقد آن می باشد. از آنجا که تابع CAST استاندارد می باشد، شما باید به عنوان انتخاب پیش فرض خود همواره از آن در عملیات های تبدیل داده ها (conversions) استفاده کنید. و تنها در مواقعی که به آن مزیت خاص تابع CONVERT نیاز دارید که در فرم استاندارد نمی باشد، آن را مورد استفاده قرار دهید.
با این حال، مثال دیگری از انتخاب فرم استاندارد پایان بیانیه های T-SQL می باشد. مطابق بر SQL استاندارد شما باید بیانیه های خود را با سمی کالن (;) خاتمه دهید. T-SQL در حال حاضر این الزام را در بیانیه ها اعمال نمی کند، و فقط در موارد خاص که اگر سمی کالن قرار داده نشود، ممکن است باعث ایجاد ابهام گردد (مانند CTE) آن را الزام آور کرده است. شما باید سعی کنید تا از استاندارد پیروی کنید و تمامی بیانیه های خود را با دستور سمی کالن (;) خاتمه بدهید.
SQL استاندارد مبتنی بر مدل رابطه ای می باشد، که یک مدل ریاضی برای مدیریت و دستکاری داده ها می باشد. مدل رابطه ای (relational model) برای اولین بار در سال 1969 توسط Edgar F. Codd ایجاد و پیشنهاد شد. از آن تاریخ به بعد این مدل توسط Chris Date و Hugh Darwen و بقیه، توسعه داده شد.
یک تصور غلط رایج اینست که نام "relational" (رابطه ای) اشاره به ارتباط بین جداول (یعنی کلیدهای خارجی) دارد. در واقع، منبع صحیح نام این مدل عبارت mathematical concept relation به معنای رابطه مفهومی ریاضی می باشد.
یک رابطه (relation) در مدل رابطه ای (relational model) چیزی است که جدول (table) نامیده می شود. این دو هم معنی نیستند. شما می توانید بگویید که یک جدول تلاشی توسط SQL برای ارائه یک رابطه می باشد. برخی ممکن است بگویند که این یک تلاش موفقیت آمیز نمی باشد. با وجود اینکه SQL مبتنی بر یک مدل رابطه ای می باشد، از چندین روش از آن منحرف شده است. اما مهم است توجه کنیم همانطور که اصول مدل را درک می کنید، شما بتوانید از SQL را در یک روش رابطه ای استفاده کنید، یا دقیق تر، گویشی را که شما استفاده می کنید. در این مورد، در آموزش های بعدی بیشتر صحبت خواهیم کرد.
به رابطه که چیزی است که SQL تلاش می کند با جدول آن را نمایندگی کند، بازگردیم: یک رابطه (relation) دارای یک عنوان (heading) و یک بدنه (body) است. عنوان (heading) مجموعه ای از خواص است (چیزی که SQL آن را با ستونها (columns) نشان می دهد)، که هر کدام از آنها از یک نوع خاص هستند. یک خاصیت (attribute) توسط نام و نوع آن شناسایی می شود. بدنه (body) مجموعه ای از چندتایی ها می باشد (چیزی که SQL آن را با ردیف ها (rows) نشان می دهد). هر عنوان (heading) چندتایی عنوان (heading) رابطه (relation) می باشد. هر مقدار از هر خاصیت چند تایی از نوع مربوط به خودش می باشد.
آموزش قبلی : سیر تکاملی T-SQL قسمت اول
آموزش بعدی : سیر تکاملی T-SQL قسمت سوم
دسته بندی مطالب خوش آموز
نمایش دیدگاه ها (0 دیدگاه)
دیدگاه خود را ثبت کنید: