الگوریتم های مسیریابی در چارچوب شبکه می توانند به طور متفاوتی دسته بندی شوند. این کلاس بندی بر اساس ساخت و اصلاح یک جدول مسیریابی است که می توان در دو حالت static و dynamic آن را انجام داد. اگر دقیقتر بخواهیم آن را بیان کنیم، بعنوان مسیریابی static و dynamic شناخته می شوند.


اگر دوره نتورک پلاس را گذرانده باشید، حتما جمله "تمام شعور و درک و آگاهی یک روتر بر اساس Routing Table آن است" را شنیده اید(در دوره هایی نظیر CCNA که این جمله را به وضوح درک می کنید چون بر عکس دوره نتورک پلاس، این دوره کاملا عملی است). حالا این روتها در جداول مسیریابی روتر به طرقی اضافه می شوند. در Route های Static یا دستی، جدول مسیریابی به صورت دستی تنظیم و modify می شود و در حالی که در مسیریابی Dynamic، جداول مسیریابی به طور خودکار با کمک پروتکل های مسیریابی ساخته می شوند. Dynamic routing ها یا مسیریابی داینامیک، نسبت به static routing ها ارجحیت دارند(منظورم ترجیح ادمین ها بر استفاده از Dynamic routing است وگرنه روترها بر اساس Administrative distance و Metric، بهترین مسیر را انتخاب می کنند. اولویت بهترین مسیر اول به Connected ها و سپس Static Route و در غیر اینصورت، سایر موارد را که در دوره CCNA درباره آن صحبت شده را شامل می شود) چرا که مشکل بزرگ در static routing ها، قطعی و خرابی لینک و دیوایس های سر راه، می تواند اختلال در شبکه ایجاد کنند. dynamic routing بر این مشکلات و محدودیت هایی که در static routing وجود دارند، غالب شده اند.


، فرآیند ارسال بسته از یک شبکه به شبکه دیگر و ارائه بسته به hosts ها است. ترافیک ها، می توانند از طریق روترها به سایر شبکه های موجود انتقال پیدا کنند. در فرآیند Route، روتر باید از موارد زیر آگاهی داشته باشد:
آدرس دستگاه مقصد
روترهای همسایه یا مجاور برای یادگیری و شناخت سایر شبکه ها
مسیرهای ممکن برای همه شبکه های دیگر
بهترین مسیر با کوتاهترین مسیر برای فرآیند Route به شبکه های دیگر

Static and Dynamic Routing

برخی تفاوت های بین Static Route ها و Dynamic Route ها را در جدول زیر می توانید مشاهده کنید.

Definition of Static Routing

ابتدا به معرفی Static Route ها می پردازیم ضمن اینکه در خلال این توضیحات، به جدول تصویر بالا و به ستونی که مربوط به Static Route است هم خواهیم پرداخت. Static Route ها را فقط ادمین می تواند دستخوش تغییرات کند وگرنه هیچ Routing protocol یا Dynamic Routing ای نمی تواند آن را تغییر دهد. الگوریتم های Static Route در شبکه هایی که ترافیک های آن قابل پیش بینی هستند، به خوبی کار می کند و برای پیاده سازی دردسر چندانی ندارد و به راحتی می توانید آن را پیاده سازی و اجرا کنید(فقط به این شرط که تمامی مسیرها را فراموش نکنید که به روترها یاد دهید). در این نوع مسیریابی هیچ گونه پروتکل مسیریابی پیچیده ای وجود ندارد.
در Static Route ها، مسیریابی و تصمیم گیری Route ها بر اساس ترافیک و مقدار ترافیک و موارد دیگر انجام نمی شود چون اصلا این تیپ Route، اصلا با این موارد کاری ندارد. اصلا درگیر تغییرات شبکه نمی شود و واکنشی نسبت به تغییرات شبکه از خود نشان نمی دهد و از این رو برای یادگیری تغییرات نیاز به منابع اضافی نیست. Static Route مناسب شبکه های بزرگ نیست. در شبکه های بزرگ، تغییرات ممکن است بسیار زیاد رخ دهد و از این رو در Static Route ها، محدودیت هایی وجود دارد که واقعا Admin و همینطور شبکه را با مشکلاتی روبرو می کند.
قبلا در یک مقاله جداگانه در مورد administrative distance صحبت کرده ایم. Static Route ها دارای AD برابر 1 هستند. قابلیت اطمینان Route های Static Route بعد از Connected Route ها، بیشترین قابلیت اطمینان را دارد. پس روترها بصورت پیشفرض، Static Route هایی را که ادمین به روترها معرفی می کند را administrative distance 1 یاد گرفته و در Routing Table خود ذخیره می کنند. Static Route را می توان به عنوان یک روش کارآمد برای یک شبکه کوچک و ساده که اغلب تغییر نکند، در نظر گرفت.

Definition of Dynamic Routing

Dynamic route ها، تکنیک مسیریابی واقعا عالی ای هستند که اطلاعات مسیریابی را با توجه به شرایط و تغییرات شبکه و بررسی موقعیت، با پیام های آپدیتی دریافت و به دست سایر روترها می رسانند. هنگامی که تغییر یا تغییراتی در شبکه رخ می دهد، روترها از این تغییرات به دلیل تبلیغ منظم مسیرها، توسط پروتکل های مسیریابی داینامیک آگاه می شوند. مثلا اگر لینکی قطه شود، روترها با توجه آن پروتکلی که برای مسیریابی استفاده می کنند، اقدام به محاسبه مسیر جدید می کنند و بهترین مسیر را بر اساس معیارهای خودشان انتخاب و از آن استفاده می کنند. این مورد به routing protocol ای که استفاده می کنید، بستگی دارد.
پروتکل های مسیریابی مختلفی مثل RIP، EIGRP و OSPF و غیره .. جداول مسیریابی خود را Advertise می کنند. بر خلاف Static Route، به جای آن به صورت دستی تمامی تغییرات اعمال شوند، اصلا نیازی به تغییرات به صورت دستی ندارد چون تغییرات در بازه های زمانی معین و مشخصی دریافت می شود و صد البته که برای انجام چنین کاری منابع بیشتری مورد استفاده قرار می گیرند.
Dynamic routing ها همچنین به عنوان adaptive routing هم شناخته می شوند. تصمیمات مسیریابی در این الگوریتم ها بر اساس معیارهای مختلفی تصمیم گیری می شود(اطمینان پذیری مسیر، پهنای باند، تعداد روترهای سر راه ، تاخیر و غیره). در داینامیک روتها، تغییرات شبکه به صورت مداوم و دائم اطلاع رسانی می شود و روترهای مجاور از این تغییرات آگاهی خواهند یافت. روتر تغییر در شبکه را باید در مدت زمانی به روترهای مجاور اطلاع دهد. این مدت زمان به زمان همگرایی یا convergence time هم شناخته می شود که تا حد ممکن باید این convergence time کوتاه باشد.

Advantages and Disadvantages Static Routing

مزایا و معایب static route ها

ابتدا به Advantages ها یا مزایای static route ها می پردازیم:
به راحتی در شبکه های کوچک می توانیم آنها را پیاده سازی کنیم.
Overheads ای برای پردازنده روتر ایجاد نمی کنند.
امن هستند، چرا که مدیریت مسیرها بصورت استاتیک انجام می شود.
مکانیزم های اضافی برای بروزرسانی جداول مسیریابی مورد نیازشان نیست.
Bandwidth usage بین روترها نیاز نیست.

معایب:
نامناسب برای توپولوژی های پیچیده و شبکه های بزرگ
در بشکه های بزرگ، پیچید گی های پیکربندی دارند و ضمن اینکه زمان زیادی صرف پیکربندی آنها خواهد شد.
Link failure یا قطعی لینک موجب اختلال در شبکه خواهد شد.
در هنگام پیکربندی مسیرها، ادمین باید بسیار مراقب باشد.

Advantages and Disadvantages of Dynamic Routing

و اما مزایا و معایب داینامیک روتها، ابتدا به مزایای داینامیک روتها می پردازیم:

مناسب برای تمام توپولوژی ها.
توپولوژی ها به طور خودکار برای تغییر مسیر تنظیم می شوند.

معایب:
در شروع کار، می توانند برای پیاده سازی پیچیده و سخت باشند.
Broadcasting و multicasting در Advertise کردن مسیرها می تواند آنها را نا امن کند یا حداقل از امنیت آنها را کاهش دهد.
منابع اضافی مانند CPU،memory وlink bandwidth مورد نیاز است.