MBR مخفف عبارت Master Boot Record است که بخش یا Sector کوچکی از یک هارد دیسک یا سایر ذخیره سازها است که حاوی اطلاعاتی درباره دیسک است. این اطلاعات در boot sector قرار داشته و پارتیشن های دیسک و همچنین کد مورد استفاده برای شروع boot sequence را تعریف می کند. تغییرات مختلفی در MBR وجود دارد ولی حجم همه آنها 512 بایت است و شامل partition table و کد bootstrap هستند. master boot records یا MBR های جدید، ممکن است شامل امضای دیجیتال، timestamps و سایر اطلاعات فرمت دیسک باشد. علاوه بر این، در حالی که MBR های اولیه تنها از چهار پارتیشن پشتیبانی می کنند، نسخه های جدیدتر می توانند تا شانزده پارتیشن را پشتیبانی کنند. با این حال، حجم تمام MBR ها به 512 بایت محدود می شود که بدین معنی است که آنها فقط می توانند تا دو ترابایت اطلاعات را ثبت کنند. بنابراین، دیسک هایی که با استفاده از MBR فرمت می شوند، محدود به استفاده از 2 ترابایت از فضای دیسک هستند.


master boot record برای اولین بار در سال 1983 توسط کامپیوترهای سازگار PC-DOS مورد استفاده قرار گرفت و روش استاندارد برای فرمت دیسک های DOS در طول دو دهه بود. با این حال، اکثر هارد دیسک ها اکنون از GUID partition table یا GPT استفاده می کنند که سازگار با چند سیستم عامل است و محدودیت 2 ترابایت را ندارد. در صورت لزوم یک master boot record جهت سازگاری می تواند به GUID partition table اضافه شود.