یک Master Boot Record یا MBR نوع خاصی از boot sector است که در ابتدای دستگاه های ذخیره سازی پارتیشن بندی شده مانند هارد دیسک ها، هارد های external و removable درایوها و مواردی دیگر قرار دارد. این مفهوم برای اولین بار در سال 1983 با PC DOS 2.0 به صورت عمومی معرفی شد.


MBR اطلاعاتی را در مورد چگونگی سازماندهی پارتیشن های منطقی یا لاجیکال(همان پارتیشن هایی که در هارد دیسک ایجاد می کنید)، فایل سیستم این پارتیشن ها(مثلا Exfat یا Ntfs و یا غیره..) را در خود ذخیره می کند. همچنین MBR شامل Bootloader برای لود کردن سيستم عامل نصب شده هم می باشد.


حداکثر فضای آدرس پذیر یک پارتیشن MBR به میزان دو ترابایت است.

2^32*512 byte

بنابراین پارتیشن استایل MBR به تدریج به GPT یا GUID Partition Table جایگزین می شود. MBR نمی توانند در ذخیره ساز هایی که ساختار پارتیشن ندارند وجود داشته باشد(مثلا فلاپی).
MBR یک پارتیشن استایلی است که با انتخاب آن(هنگام initialize کردن یک هارد دیسک و شروع پارتیشن بندی و انتخاب گزینه MBR بعنوان Partition Style) و شروع فرآیند پارتیشن بندی ایجاد می شود. این بدان معنی است که رسانه های ذخیره سازی که مثل فلاپی ها پارتیشن بندی نمی شوند فاقد master boot record هستند(همانطور که بالاتر اشاره شد).
MBR در اولین sector هارد دیسک قرار دارد. ضمنا MBR با اسامی دیگر به غیر از master boot sector هم ممکن است ذکر شود. مثلا master boot block یا sector zero یا master partition boot sector
یک master boot record از سه قسمت اصلی ایجاد شده است که به ترتیب master partition table، Disk Signature و master boot code می باشند. در اینجا به یک کار ساده از نقشی که هنگام روشن شدن کامپیوتر MBR بر عهده دارد را مشاهده خواهید کرد:
BIOS به دنبال یک دستگاه هدف برای بوت شدن است که شامل یک master boot record است. boot code MBR با استفاده از volume boot code آن پارتیشن خاص، محل پارتیشن سیستم(پارتیشن ویندوز) را شناسایی می کند. برای راه اندازی سیستم عامل از boot sector آن پارتیشن خاص استفاده می شود.
همانطور که مشاهده می کنید master boot record در روند استارت سیستم نقش بسیار مهمی را ایفا می کند. بدون این بخش ویژه از دستورالعمل ها که همیشه در دسترس است، کامپیوتر نخواهد توانست که استارت شود چرا که نمی داند که چگونه سیستم عامل را راه اندازی کند.
وقتی صحبت از MBR یا GPT می شود، موضوع بر سر دو روش متفاوت اطلاعات پارتیشن است. هنگام پارتیشن بندی یک هارد دیسک یا استفاده از ابزار پارتیشن بندی دیسک، یکی از این دو گزینه پیش روی شماست که باید انتخابش کنید. GPT جایگزینی برای MBR است چرا که محدودیت های MBR را ندارد به عنوان مثال، حداکثر سایز پارتیشن یک دیسک MBR که با allocation unit size 512 بایت فرمت شده، نهایت دو ترابایت است در صورتی که GPT تا ظرفیت 9.3ZB یا بیش از 9 میلیارد ترابایت را پشتیبانی می کنند.
همچنین در MBR فقط شما می توانید تا چهار primary partition یا پارتیشن اصلی را می دهد و پارتیشن های مازاد را در فضای extended partition را برای شما فراهم می کند. سیستم عامل های ویندوز می توانند تا 128 پارتیشن روی درایو GPT داشته باشند بدون اینکه نیازی به ساخت پارتیشن های extended داشته باشند.
دیسک های MBR اطلاعات بوت را در یک مکان ذخیره می کنند، که به راحتی خراب می شوند. دیسک های GPT همین داده ها را در نسخه های مختلف در هارد دیسک ذخیره می کنند تا تعمیر آن بسیار آسان تر شود. یک دیسک پارتیشن بندی شده GPT حتی می تواند به طور خودکار مشکلات و خرابی ها را شناسایی کند زیرا به صورت دوره ای خطاها را بررسی می کند. ضمنا بر عکس MBR که از طریق بایوس فقط پشتیبانی می شود، GPT از طریق UEFI پشتیبانی می شود که جایگزینی برای BIOS است.