چندین سال است که مجازی سازی در سازمان ها و شرکت ها مورد استفاده بوده و هست. با کمک این تکنولوژی در تعدد سرورها و هزینه های خرید سرور، مصرف برق، گرمایش، فضای نگهداری سرور، مدیریت ساده تر و بسیار عوامل دیگر صرفه جویی شده است. با کاهش هزینه ها می توان گفت که موثرترین روش برای بهبود کارایی در زمینه IT شده است.


در این بین شرکت هایی هم وجود دارند که نرم افزارهای Virtualization یا مجازی سازی ساز خود را معرفی کرده اند که به VMWare، Citrix و مایکروسافت می توان اشاره کرد. هایپروایزور ارائه شده از سوی مایکروسافت Hyper-V نام دارد که روی ویندوز بصورت پیشفرض وجود دارد ولی نصب نیست و خودتان باید آن را نصب کنید.




سخت افزارهای سیستم هاست که مجازی ساز روی آن نصب می شود، به طور کامل در اختیار آن نرم افزار مجازی ساز قرار می گیرد. به نرم افزارهای مجازی ساز مانند ESXI یا Hyper-V و امثالهم، اصطلاحا Hypervisor هم گفته می شود. شما ماشین های مجازی خود روی Hypervisor نصب می کنید و منابع سخت افزاری سیستم تان از طریق این Hypervisor و طبق تنظیمات شما در اختیار VM ها قرار می گیرد. بدین ترتیب منابع سخت افزاری سیستم بصورت بهینه و معقولی در اختیار سیستم عامل های مجازی شده یا Guest os ها قرار می گیرد.



همانطور که از موضوع مطلب ما مشخص است، به Type ها یا نوع hypervisors ها می پردازیم و تفاوت های آنها را با مثال بررسی کنیم تا با دید بهتری بین این دو یکی را برگزینید.

Type-1 Hypervisor:

این نوع hypervisor مستقیم روی سرور یا bare-metal نصب می شود. یعنی این نوع hypervisor خود به تنهایی سیستم عاملیست ک هروی سرور نصب می شود و مستقیم و دایرکت با سخت افزارها در تعامل است چون بصورت مستقیم روی آن نصب شده است. هیچ لایه میانی ای بین این نوع hypervisor و سخت افزارو منابع سیستم وجود ندارد. پس این نوع hypervisor روی سرور ما نصب می شود و سپس ما VM ها یا Guest OS های مورد نظرمان را روی آن hypervisor نصب و راه اندازی می کنیم.
هایپروایزورهای Type-1 از آنجایی که بصورت مستقیم روی سرور نصب می شوند فقط برای اهداف مجازی سازی استفاده می شوند و هدف دیگری از اینکار وجود ندارد. سپس شما با برنامه ها و یا از طریق مرورگر وب بدان دسترسی پیدا می کنید و مدیریت آنها را انجام می دهید.

Advantages of Type-1 hypervisor

بی تردید hypervisor های Type-1 مزایایی دارند که بصورت کلی بدان نگاهی خواهیم داشت:

Great performance:

از آنجایی که سیستم عامل این نوع hypervisor مستقیم روی سرور نصب می شود، Performance آنها بسیار بالاست و تعامل بسیار بهتر و عالی تری با سخت افزارها و منابع سیستم دارند. پس بی دلیل نیست که این نوع hypervisor بیشتر در سازمان ها و شرکت ها مورد استفاده قرار می گیرد.

Highly secure:

از آنجایی که آنها مستقیماً روی سخت افزار فیزیکی و بدون هیچ سیستم عامل واسطی کار می کنند، آسیب پذیری آنها بسیار کم می شود. بدین ترتیب اگر VM ای با مشکل مواجه شود، این مشکل فقط متوجه آن سیستم بوده و سایر سیستم ها و VM ها را درگیر نمی کند.

در این بین به VMware vSphere with ESXi و Citrix Hypervisor یا Xen به عنوان هایپروایزورهای Type-1 که امروزه بسیار مورد استفاده قرار می گیرند می توان اشاره کرد.

Type-2 Hypervisor:

این نوع hypervisor ها روی سیستم عامل هاست نصب می شوند و سپس روی آنها مجازی سازی صورت می گیرد. پس دسترسی آنها به منابع سیستم منوط به وجود سیستم عامل دیگری است که اول آن باید نصب شود و سپس این نوع hypervisor روی آن نصب و راه اندازی شود. منابع سیستم از طریق سیستم عامل هاست در اختیار این نوع hypervisor ها قرار گرفته و سپس در اختیار VM ها قرار می گیرد.
در این نوع hypervisor ها می توانید VM های مختلفی را نصب و راه اندازی کنید ولی مناسب محیط های Production یا واقعی نیستند و بیشتر مناسب محیط تست و یادگیری هستند.

Advantages of Type-2 hypervisor

Hypervisor های Type-2 هم دارای مزایایی هستند که با هم آنها را بررسی می کنیم:
برای مدیریت ماشین های مجازی نصب روی Hypervisor های Type-2 نیازی به نصب هیچ برنامه واسطی نیست چون خودشان امکان مدیریت VM ها را فراهم می کنند.
مورد بعدی این است که مناسب برای محیط های تست و یادگیری هستند. اگر موردی را قبل از اعمال در محیط واقعی باید بررسی و تست های لازم را روی آن انجام دهید، مجازی سازی با کمترین دردسر می تواند شما را به این مهم برساند. با راحتی می توانید چندین سیستم عامل مختلف را بوت کرده و آنها را با هم شبکه کنید و در نهایت بررسی ها و تست های خود را انجام دهید. انگار که در محیط واقعی هستید.
در این بین می توانیم به VMware Workstation و VMware Fusion و Oracle VirtualBox اشاره کرد.