متن زیر نویس فیلم :

گرسنه هستید، معده شما غرغر می کند.
دیگه کم مونده از گشنگی روده هاتون همدیگرو بخورند
گرسنگی معمولا یک احساس فیزیکی قدرتمند و البته ناخوشایند تولید می کند.
معمولا نادیده گرفتن این احساس غیر ممکن است.
بعد از اینکه پنکیک های صبحانه را با ولع خوردید.
شروع به تجربه یک نیروی مخالف گرسنگی با نام سیری می کنید.
اما واقعا چگونه بدن شما می داند که سیر شده اید؟
همچنان که غذا در دهان شما حرکت می کند، احساس سیری نیز شروع به حرکت می کند.
و از مری شما به سمت پایین (معده) می رود
وقتی به معده شما رسید، رفته رفته فضای معده را پر می کند.
این باعث می شود تا عضلات دیواره معده کش بیایند.
این کش آمده به آرامی و مثل پر شدن یک بالون اتفاق می افتد.
تعداد زیادی رشته های عصبی اطراف دیواره معده شما پیچیده شده اند.
و این کشش را احساس می کنند.
این رشته های عصبی با هیپوتالاموس در مغز شما ارتباط برقرار می کنند.
قسمتهای اصلی کنترل کننده مصرف غذا در مغز متوجه این موضوع می شوند.
اما این فقط یک ورودی است که مغز شما از آن استفاده می کند تا شما احساس سیری کنید.
بعد از آن اگر شما معده تان را با آب پر کنید.
شما برای مدت طولانی احساس سیری نخواهید کرد.
مغز شما پیامهای شیمیایی ارسال شده را نیز به حساب می آورد.
این پیامهای شیمیایی هورمون هایی هستند که توسط غدد درون ریز،
در سراسر دستگاه گوارش شما تولید می شوند.
اینها پاسخ هایی هستند که از حضور مواد مغذی در روده و گردش خون شما ایجاد می شوند،
و به تدریج با شروع هضم غذا، افزایش می یابند.
همچنان که هورمون ها تشرح می شوند، آنها توسط خون جذب می شوند.
و در نهایت به هیپوتالاموس در مغز می رسند.
بیش از 20 هورمون گوارشی در اداره اشتهای ما دخالت دارند.
یک مثال کولسیستوکینین است،
که در پاسخ به غذاها در سلولهای قسمت فوقانی روده کوچک تولید می شود.
هنگامی که به هیپوتالاموس می رسد،
موجب کاهش احساس گرسنگی می شود و در واقع پاداشی است که در برابر غذا خوردن دریافت می کنید.
وقتی این اتفاق می افتد، احساس سیری کم کم شروع می شود.
و شما غذا خوردن را متوقف می کنید.
کولسیستوکینین حرکت غذا
از معده به روده را نیز کند می کند.
که خود همین مساله، باعث کشش بیشتر معده شما می شود.
این به بدن شما امکان می دهد تا احساس سیری را ثبت کند.
به همین دلیل است که هم زمان با احساس سیری سرعت غذا خوردن شما نیز
در مقایسه با زمانی که به سرعت رعد و برق، غذا می خوردید، کاهش می یابد.
وقتی شما تند تند غذا می خورید، بدن شما زمان کافی برای تشخیص وضعیتی که در آن قرار دارد را ندارد.
هنگامی که مواد مغذی و هورمون ها در روده ها و خون موجود شدند،
آنها پانکراس را آگاه می کنند تا انسولین آزاد کند.
انسولین سلولهای چربی بدن را تحریک می کند تا هورمون دیگری به نام لیپتین را تولید کنند.
لیپتین با گیرنده های عصبی در هیپوتالاموس واکنش نشان می دهد.
هیپوتالاموس دارای دو مجموعه رشته های عصبی مهم برای احساس گرسنگی ما می باشد.
یک مجموعه از این رشته های عصبی با تولید و انتشار یک پروتئین های باعث ایجاد احساس گرسنکی می شود.
مجموعه دیگر، از طریق ترکیبات خود وظیفه مهار گرسنگی را بر عهده دارد.
لیپتین نورونهای هیپوتالاموس را که باعث مصرف غذا می شوند، مهار می کند.
و رشته های عصبی را که آن را متوقف می کنند، تحریک می کند.
در این وضعیت، بدن شما به اوج احساس سیری خود رسیده است.
از طریق تبادل اطلاعات بین هورمون ها،
مجموعه رشته های عصبی،
ساقه مغز،
و بخش های مختلف هیپوتالاموس،
مغز شما علامت می دهد، که به اندازه کافی خورده اید.
محققان کشف کرده اند
بعضی از غذاها بیشتر از سایر غذاها احساس سیری طولانی مدت ایجاد می کنند.
به عنوان مثال، سیب زمینی آب پز از این دسته از غذاها می باشد
به عنوان برخی از غذاهای برطرف کننده گرسنگی،
ارزش سیر کردن برخی شیرینی جات به شدت نازل می باشد.
به طور کلی، غذاهای حاوی پروتئین، فیبر و آب بیشتر
تمایل دارند تا گرسنگی را برای مدت طولانی حفظ کنند.
اما احساس سیری تا ابد ادامه پیدا نخواهد کرد.
بعد از چند ساعت، مکالمه بین روده و مغز شما دوباره از سر گرفته خواهد شد.
معده خالی شما هورمون های دیگری مانند گرلین تولید می کند
که فعالیت سلول های عصبی ایجاد حس گرسنگی
در هیپوتالاموس را افزایش می دهد
در نهایت حیوانات وحشی غرغر کن در معده شما دوباره بیدار می شوند.
خوشبختانه، پادزهر قابل اعتماد برای آن وجود دارد.