متن زیر نویس فیلم :

مکان‌های اندکی روی زمین وجود دارد
که بایرتر از صحرای آفریقا باشد
اما اینجا همیشه اینطور نبوده است.
۱۰۰ میلیون سال پیش،
در طول دوره‌ای به نام کرتاسه میانی،
شبکه عظیمی از رودخانه‌ها
در این منطقه جریان داشته است
که از مصر تا مراکش
امروزی را در بر می‌گرفته است.
در آن زمان دنیا شکل دیگری داشت.
قاره‌ها هنوز در جای فعلی خود
قرار نگرفته بودند.
دماهای بسیار بالا معمول بود
و توفان‌های شدید حیات را
غیرقابل پیش بینی کرده بود.
دایناسور‌ها روی زمین شکوفا شده بودند،
دایناسور‌های پرنده آسمان را درمی‌نوردیدند،
و خزندگان آبزی عظیم و کوسه‌ها
در دریاهای گرم شنا می‌کردند.
پستانداران کوچک، نیاکان ما،
در حقیقت زیر سایه‌های
این موجودات خارق العاده زندگی می‌کردند.
در این دنیای شکارچیان غول آسا،
رود غول‌ها،
که برخی این منطقه که امروز
آفریقای شمالی است را به این نام می‌خوانند،
به طور خاصی خطرناک بود.
در بیشتر زیستگاه‌ها، تنها یک گونه
در بالای زنجیره غذایی قرار می‌گیرد.
چون معمولا شکار کافی برای
چندین شکارچی وجود ندارد.
اما گستره وسیع گونه‌های آبزی که به عنوان
شکار در زیستگاه رودخانه‌ای زندگی می‌کردند
به گونه‌های پرتعداد و متنوعی از
شکارچیان رأس هرم اجازه همزیستی داده بود.
به لطف غنای فسیل‌هایی که
در منطقه‌ کم کم پیدا کردیم،
از این مسئله آگاهی یافتیم.
بسیاری از شکارچیان کشف شده
دارای سر و بدنی بودند
که برای شکار گونه‌ای خاص از موجودات آبزی
با اندازه مشخص انطباق پیدا کرده بودند.
این نکته شکارچیان کِم کِم را قادر
ساخته بود
تا نهایت استفاده را از
وفورنعمتی به نام «ماهی» ببرند.
همچنین، این مسئله از رقابت مستقیم آن‌ها
با شکارچیان تعقیب کننده شکار
بر سطح زمین جلوگیری می‌کرد.
گونه‌های شکار در شبکه رودخانه
باید با حملات همه جانبه مقابله می‌کردند،
از جمله بالای سرشان.
خزندگان پرنده بر آسمان سلطه داشتند.
فاصله نوک بالهای آلانکا ساحاریکا
به ۹ متر می‌رسید،
و آرواره بلند و باریکش به او در گرفتن ماهی
و حیوانات غیر آبزی کوچک کمک می‌کرد.
حداقل هفت گونه متفاوت
از شکارچیان تمساح گونه
در آبراه‌ها گشت زنی می‌کردند،
از جمله آنها الوسوکوس ده متری بود.
و گونه‌های متعددی از دایناسورهای گوشتخوار
هم اندازه تی رکس که تروپودها نام داشتند،
در کنار هم زندگی می‌کردند.
در رود غول‌ها، اسپینوزاوروس پادشاه بود.
این دایناسور ۱۵ متری که
حتی از تی رکس هم بزرگتر بود،
دارای پاهای عقبی کوتاه و عضلانی،
دم انعطاف پذیر،
و پاهای پهن بود.
این باله دومتری باعث هراس سایر
موجودات از اندازه وحشتناک او می‌شد
و همچنین شاید برای فریفتن جفت هم
از آن استفاده می‌کرده است.
آرواره‌های بلند و باریک اسپینوزاوروس
دارای دندان‌های مخروطی بود،
که برای به سرعت گیر انداختن
شکار آبزی لغزنده بی نظیر بود.
این شکارچی رأس هرمی، مانند زیستگاهش،
در تاریخ حیات روی زمین بی مانند است.
از این شکارچیان وحشتناک
تنها فسیل باقی مانده است.
تقریباً ۹۳ میلیون سال پیش،
سطح آب دریاها بالا آمد،
و منطقه کم کم در دریایی کم عمق غوطه‌ور شد.
ده‌ها میلیون سال بعد،
برخورد شهاب سنگ،
فوران‌های آتشفشانی،
به همراه تغییرات شرایط جوی،
دایناسورهای زمینی و پرنده، و بسیاری دیگر
از انواع حیوانات و گیاهان را
به همراه زیستگاهشان
از صحنه روزگار محو کرد.
آن انقراض انبوه راه را برای
ظهور گونه‌های جدید پرندگان،
پستانداران بزرگ،
و در نهایت ما، باز کرد.