IP routing فرآیند ارسال بسته ها از یک هاست در یک شبکه به هاست دیگر در یک شبکه متفاوت است. عمدتا این فرآیند توسط روتر انجام می شود. روترها IP مقصد یک بسته را بررسی می‌کنند، next-hop را تعیین می‌کنند و بسته را ارسال می‌کنند. روترها از جداول مسیریابی برای تعیین آدرس next-hop که بسته باید به آن ارسال شود، استفاده می کنند.


لطفا به مثال زیر توجه کنید:




Host A می خواهد با Host B ارتباط برقرار کند، اما Host B در شبکه دیگری است. Host A به گونه ای پیکربندی شده است که تمام بسته ها برای شبکه های دیگر را به روتر R1 ارسال کند. روتر R1 بسته ها را دریافت می کند، IP مقصد را بررسی کرده و بسته را به اینترفیس خروجی مرتبط با شبکه مقصد ارسال می کند.

Default gateway

default gateway روتری است که هاست ها از آن برای برقراری ارتباط با هاست های دیگر در شبکه های دیگر استفاده می کنند. default gateway زمانی استفاده می شود که یک هاست مسیری برای شبکه مقصد مورد نظر نداشته باشد و نمی داند چگونه به آن شبکه دسترسی پیدا کند. هاست ها را می‌توان طوری پیکربندی کرد که تمام بسته‌ها برای سایر شبکه ها را به default gateway ارسال کند، که مسیری برای دسترسی به آن شبکه دارد.
مثال زیر مفهوم default gateway را به طور کامل توضیح می دهد.


default gateway هاست A در واقع IP روتر R1 است. هاست A درصدد برقراری ارتباط با هاست B که در شبکه ای دیگر است، می باشد. اگر برای شبکه مقصد در جدول هاست A، مسیری وجود داشته باشد از آن مسیر اقدام می شود و در غیر اینصورت بسته برای default gateway ارسال می شود. روتر R1 بسته ها را دریافت کرده و به هاست B ارسال می کند.

Routing table

هر روتر یک جدول مسیریابی دارد و آن را در RAM ذخیره می کند. یک جدول مسیریابی توسط روترها برای تعیین مسیر به شبکه مقصد استفاده می شود. هر جدول مسیریابی از ورودی های زیر تشکیل شده است:
network destination and subnet mask: محدوده ای از IP ها را مشخص می کند.
remote router: آدرس IP روتر مورد استفاده برای دسترسی به آن شبکه
outgoing interface: اینترفیسی که بسته باید از آن خارج شود تا به مقصد برسد.

سه روش مختلف برای پر کردن جدول مسیریابی وجود دارد:
شبکه های connected
static route
dynamic routing

مثال زیر را در نظر بگیرید. هاست A می خواهد با هاست B ارتباط برقرار کند، اما هاست B در شبکه دیگری است. هاست A به گونه ای پیکربندی شده که تمام بسته های مقصد برای شبکه های دیگر را به روتر ارسال کند. روتر بسته ها را دریافت می کند، جدول مسیریابی را بررسی می کند تا ببیند آیا مسیر برای آدرس مقصد دارد یا خیر. اگر مسیر برای شبکه وجود نداشته باشد، بسته را discard می کند.


می‌توانیم از دستور show ip route از حالت فعال برای نمایش جدول مسیریابی روتر استفاده کنیم.

Router#show ip route
Codes: C - connected, S - static, I - IGRP, R - RIP, M - mobile, B - BGP

       D - EIGRP, EX - EIGRP external, O - OSPF, IA - OSPF inter area

       N1 - OSPF NSSA external type 1, N2 - OSPF NSSA external type 2

       E1 - OSPF external type 1, E2 - OSPF external type 2, E - EGP

       i - IS-IS, L1 - IS-IS level-1, L2 - IS-IS level-2, ia - IS-IS inter area

       * - candidate default, U - per-user static route, o - ODR

       P - periodic downloaded static route



Gateway of last resort is not set



     10.0.0.0/24 is subnetted, 1 subnets

C       10.0.0.0 is directly connected, FastEthernet0/1

C    192.168.0.0/24 is directly connected, FastEthernet0/0

همانطور که در خروجی بالا می بینید، این روتر دارای دو مسیرdirect به ساب نت های 10.0.0.0/8 و 192.168.0.0/24 است. کاراکتر C در جدول مسیریابی نشان می دهد که یک route یک directly connected route است. بنابراین وقتی هاست A بسته را به هاست B می فرستد، روتر به جدول مسیریابی خود نگاه می کند و مسیر شبکه 10.0.0.0/8 را که هاست B در آن قرار دارد، پیدا می کند. سپس روتر از آن مسیر برای مسیریابی بسته های دریافتی از هاست A به هاست B استفاده می کند.