آموزش دستور زبان فارسی : واو معدوله

واو معدوله واویست که در این زمان عموما نوشته میشود ولی خوانده نمیشود

خود، خواب، خواهش، خواهر

ولی در زمان قدیم آنرا تلفظ میکردند و حرفی مخصوص داشته و با کیفیت خاص گفته میشده و چون در هنگام تلفظ از ضمه بفتحه عدول میکردند آنرا واو معدوله نامیده اند و هنوز در بعضی از دهات و قصبات و ولایات ایران تلفظ آن باقی است.

پیش از واو معدوله همیشه حرف (خ) و بعد از آن یکی از حروف د، ز، ر، ز، س، ش، ن، و، ه، ی، واقع بود چنانکه شاعر گفته است :

نیست بعد از واو معدوله اگر این حرفها
دال و را و زا و سین و شین و نون و ها و یا
خواب، خود، خوردن، خوزم
خوست، خوش، خونسار، خوهل، خویش

( ن - ب)

هر گاه در میان کلمه ای نون پیش از (ب) واقع گردد میم تلفظ شود ولی در نوشتن همان نون نوشته شود : شنبه، عنبر، انبان، سنبه، انبرو، چون در آخر کلمه باشد در نوشتن نیز بمیم بدل گردد : دم، خم، سم، که در اصل : دنب، خنب، سنب بوده است.

برای مشاهده فهرست آموزش های این دوره آموزشی بر روی لینک زیر کلیک کنید :