حسابداری طراحی شده است تا اطلاعاتی را تهیه کند که صاحبان کسب و کارها، مدیران، و وام دهندگان توسط آن اطلاعات تصمیم گیری کنند. یک بانک با توجه به اینکه به کسب و کارها وام می دهد باید بتواند پیش بینی کند که آیا کسب و کار وام گیرنده می تواند اقساط وامش را بپردازد یا نه. اگر شرکت اسمارت تاچ در حال حاضر مقدار زیادی بدهی داشته باشد، نسبت به زمانیکه هیچ بدهی ندارد، باز پرداخت اقساطش را راحتتر می تواند انجام بدهد. برای اندازه گیری وضعیت مالی یک کسب و کار، تصمیم گیرندگان از نسبتهای مالی استفاده می کنند که این نسبتها را از روی صورتهای مالی یک شرکت محاسبه می کنند. دو تا از نسبتهای مالی که به طور گسترده توسط تصمیم گیرندگان استفاده می شوند، نسبت جاری و نسبت بدهی می باشند.

نسبت جاری

نسبت جاری توانایی یک شرکت در پرداخت بدهیهایش توسط داراییهایش را اندازه گیری می کند. این نسبت به شکل زیر محاسبه می گردد:

یک شرکت ترجیح می دهد تا نسبت جاری بالایی داشته باشد چون معنای آن اینست که آن شرکت داراییهای جاری زیادی برای پرداخت بدهیهایش دارد. یک نسبت جاری که نسبت به دوره مالی قبل دارای افزایش باشد نشان می دهد که در وضعیت توانایی باز پرداخت بدهیهای آن شرکت بهبود حاصل گشته است. در مقابل یک نسبت جاری که نسبت به دوره مالی قبل دچار کاهش شده باشد اخطاری است مبنی بر اینکه توانایی بازپرداخت بدهیهای شرکت رو به زوال است (بدتر شده است). نسبت جاری شخصی شما برابر است با مانده حساب بانکی شما (داراییهای جاری شما) تقسیم بر صورتحسابهای ماهیانه شما (بدهیهای جاری شما).

نسبت بدهی

نسبت بدهی، توانایی کلی یک سازمان برای پرداخت کل بدهیهایش را اندازه گیری می کند. نسبت بدهی به شکل زیر محاسبه می شود:

نسبت بدهی، نشان می دهد که چه میزان از داراییهای یک شرکت ، توسط بدهیها تامین مالی شده اند. یک نسبت بدهی پایین، امن تر از یک نسبت بدهی بالا می باشد. چرا؟ زیرا یک شرکت با بدهیهای کمتر، معمولآ نیاز به پرداخت کمتری دارد و احتمال اینکه به مشکلات مالی بر بخورد کمتر می باشد. نسبت بدهی شخصی شما، تمام بدهیهای شما تقسیم بر تمام داشته های شما می باشد.

---

آموزش قبلی : آموزش حسابداری از مبتدی تا پیشرفته: طبقه بندی داراییها و بدهیها (جاری و بلند مدت)

---

آموزش بعدی : آموزش حسابداری از مبتدی تا پیشرفته: رهنمودهای تصمیم گیری