John is twenty meters above the trees. A kangaroo
looks up. But john is not falling any more. A beam of
light stops him and takes him away. Up, up, up.
The doctor closes his eyes. The light is very, very white.
When he opens his eyes the light is not there. John is not
There. The doctor sees something in the sky. Then there is
Nothing.
He is very unhappy – more unhappy than ever. ‘I want
To go too!’ he says.

جان بیست متر بالاتر از درختان است. یک کانگورو (به او)نگاه می کند اما جان دیگر سقوط نمی کند. پرتوی(هاله ای) از نور او را متوقف می کند و او را بالا و بالا و بالا می برد.
دکتر چشم های خود را می بندد. نور خیلی، خیلی سفید است.
وقتی چشمش را باز می کند ، نور آنجا نیست. جان آنجا نیست. دکتر چیزی را در آسمان می بیند. سپس ناپدید می شود.
او بسیار ناراحت است – ناراحت تر از همیشه. او می گوید: من هم می خواهم بروم.