من باید بپذیرم، من آن را آنگونه نمی دیدم که با آن آغاز کنم. در حالیکه کاملاً به وضوح می توانستم ببینم که روش من می تواند در رابطه با الکل و تمام اعتیادهای دارویی جواب بدهد، بکار بردن آن در مورد غذا در ابتدا ذهن من را بسط داد. دو دلیل برای این مسأله وجود داشت. اول اینکه، در قلب این روش این واقعیت قرار داشت که ترک کامل سیگار آسان است، اما کاهش مصرف سیگار یا کنترل مصرفتان نیاز به اراده ای افسانه ای دارد. بدیهی است که قطع کردن کامل مصرف غذا غیرممکن است! دوم اینکه، می دانستم که خوردن می تواند یک لذت واقعی باشد و به صورت واقعی گرسنگی را ارضا می کند، و در مقابل لذت سیگار کشیدن یک توهم است و سیگار خودش ایجاد کنندۀ آن گرسنگی می باشد که تسکینش می دهد.





اما در مسیر کشف روش من برای فرار از دام سیگار کشیدن، دریافتم که من از روز تولدم قربانی شستشوی مغزی بودم و این مسأله در مورد خوردن نیز صادق بود.


صنعت تنباکو به شدت قدرتمند است و به روش های نامحسوس مبتکرانه ذهن ما را با دروغ ها و اوهام تغذیه می کند. صنعت غذا نیز درست به همان قدرتمندی صنعت تنباکو است. اگر صنعت غذا چیزهایی را تولید می کرد که برای متناسب بودن و سالم بودن به آن نیاز می داشتیم، امروزه ما در این سایز فعلی مان نمی بودیم! حقیقت اینست که صنعت غذا ما را به سمت پرخوری تشویق می کند.

اگر سوپرمارکت ها فقط غذاهای طبیعی را که ما واقعاً از آنها لذت می بریم و برای سلامتی به آنها نیاز داریم، در قفسه هایشان داشتند، سود چرب و چیلی صنعت غذا به شدت کاهش می یافت. بخش عمده ای از غذاهای موجود در قفسه های سوپرمارکت ها مازاد نیازمندی های ما می باشند. هنگامی که حس می کردم روش ترک سیگار من در مورد غذا خوردن کاربردپذیر نیست، از یک نقطۀ حیاتی غافل بودم. من سیگار کشیدن را با خوردن مقایسه می کردم: اولی یک اعتیاد منزجر کننده، بدبو، ناسالم، و ضداجتماعی بود که باعث می شد ما احساس وحشتناکی داشته باشیم و به هیچ وجه سودی برای ما نداشت؛ دومی یک فعالیت لذت بخش و اجتماعی بود که گرسنگی ما را ارضا می کرد و به ما انرژی می داد و ما را زنده نگه می داشت.