آنچیزی که باید در مقایسه ام لحاظ می کردم خوردن نبود بلکه پرخوری کردن بود. این مانند یک لامپ بود که در ذهنم روشن شد - یک لحظۀ یافتم، درست مانند لحظه ای بود که من تصمیم گرفتم ماموریتم برای درمان سیگار کشیدن در جهان را آغاز کنم. تا قبل از اینکه دوزاری ام بیفتد، من پرخوری را صرفاً به عنوان ادامۀ خوردن در نظر می گرفتم: مقدار زیادی از چیزهای خوب. اکنون دریافته بودم که این دو کاملاً با هم متفاوتند.





تاثیرات پرخوری چیزهای مشترک بسیاری با اثرات سیگار کشیدن دارد. به لحاظ فیزیکی: خستگی و بی حالی؛ سوء هاضمه و سوزش سردل؛ عدم تناسب اندام؛ چاقی؛ بیماری های قلبی؛ و انواع دیگر بیماری های تهدید کنندۀ زندگی. به لحاظ ذهنی: یک توهم لذت بردن؛ احساس گناه؛ درماندگی؛ عدم اعتماد به نفس و کاهش انگیزۀ روابط جنسی؛ بردگی و بدبختی.

بنابراین این سوال را از خودم پرسیدم: نظر به اینکه دلیل سیگار کشیدن اعتیاد به نیکوتین می باشد، آیا دلیل پرخوری کردن خوردن غذاهای ناسالم و اعتیاد به شکر فرآوری شده می باشد؟ و هرچه بیشتر در موردش فکر کردم، بیشتر دریافتم که دلیلش همین است.


پیشتر اشاره کردم که کاهش مصرف از ترک کردن مشکل تر است، زیرا کاهش مصرف نیاز به اراده دارد. و این فقط اندکی اراده برای تعداد محدودی روز یا تعداد محدودی هفته نمی باشد، آن نیاز به مقدار عظیمی اراده برای بقیۀ طول زندگی تان دارد.

از سوی دیگر، ترک کردن یکباره نیاز به اراده ندارد، مشروط بر اینکه احساس نکنید در حال قربانی کردن هستید. در واقع آسان است. این در مورد پرخوری کاربرد دارد. تنها کاری که باید انجام دهید اینست که شستشوی ذهنی را که شما را به این سمت هدایت می کند که پرخوری لذت بخش است معکوس کنید. اگر سعی کنید مصرفتان را کاهش دهید، شما این توهم را که محروم شده اید جاودانی می کنید، و احساس بدبختی می کنید و زودرنج می شوید. غذاهای ناسالم برایتان ارزشمندتر می شوند و شما قانع می شوید که تنها چیزی که حالتان را بهتر می کند اینست که شکمتان را پر کنید. در نهایت به نقطۀ شکست می رسید. به خودتان می گویید که لیاقت یک پاداش را دارید و به افراط می پردازید، و تمامی کارهای سختی را که انجام داده بودید باطل می کنید. این داستان برای تمامی رژیم ها یکسان است.