انسان دستگاهی باور نکردنی است، بی نهایت پیچیده تر از یک خودرو. و در عین حال ایرادی وجود دارد که منجر به بدبختی های ناگفتۀ ما شده است. تفاوت اساسی بین ما و حیوانات وحشی اینست که آنها زندگی شان را به طور غریزی پیش می برند.





ما هم آن غرایز را درایم، اما هوش ما مسیر را بسته است. این توانایی که ما می توانیم یاد بگیریم، ایده هایی را توسعه بدهیم و با یکدیگر ارتباط برقرار کنیم ما را از قلمرو سایر حیوانات جدا ساخته است. همچنین این احساس را به ما داده است که ما سرنوشت خودمان را کنترل می کنیم. در حقیقت غریزه و هوش ما اغلب دچار اختلاف هستند. این یک نقص در دستگاه انسان است.

از آنجا که غریزه یک پاسخ محاسبه نشده است، ما واقعاً آن را درک نمی کنیم یا به آن اعتماد نداریم. هنگامی که غریزه و هوش ما در تضاد باشند برای ما راه آسانتر اینست که بر اساس استدلال منطقی تصمیم بگیریم.

از آنجا که غرایزمان را درک نمی کنیم، فکر می کنیم که مبتنی بر حدس است. اما غریزه چیز بی حساب و کتابی نیست، بلکه حاصل سه میلیارد سال آزمون و خطاست.

غریزه چیزی است که حیوانات وحشی را قادر می سازد غذا را از سم تشخیص دهند. حیوانات وحشی برای اینکه زایمان کنند نیاز به بیمارستان و پزشک ندارند. طبیعت راهنمای آنهاست.

من قبلاً توضیح دادم از آنجا که انسان اتومبیل را اختراع کرده است، بهترین کارشناس برای نگهداری آن در بهترین شرایط ممکن است. پر واضح است که طبیعت و نه انسان، مرجع اصلی بدن ما است. بنابراین اگر بدن شما دچار نقصی شود، منبع منطقی برای یافتن راه حل راهنمای طبیعت (غریزه) است. شما اکنون برای چهارمین دستورالعمل آماده اید: اگر کسی توصیه ای به شما کند که با توصیه های طبیعت متناقض باشد، صرفنظر از اینکه آن شخص چقدر برجسته و مهم باشد، توصیه اش را نادیده بگیرید!