یک وعده غذایی برای مرگ

استیک و چیپس غذای محبوب بسیاری از مردم است. باید اعتراف کنم که خودم هم قبلاً جزئی از آنها بودم، مخصوصاً در رستوران محلی "خانۀ استیک" که تکه های بزرگی از آن را سرو می کردند. وقتی که ته بشقاب ها را برق می انداختم، صندلی ام را از میز کمی عقبتر می کشیدم تا بتوانم کمربندم را شل کنم. اما آیا من سیر شده بودم؟ وقتی که منوی دسر از راه می رسید، به نوعی احساس می کردم که نیاز دارم تکه هایی از کیک های شکلاتی نیز بخورم.

با وجود اینکه آن استیک و چیپس ها من را کاملاً در وضعیت پُر و ناراحت کننده ای قرار داده بودند، گرسنگی واقعی من را ارضا نکرده بودند. وسیلۀ اندازه گیری طبیعی من این حس را به من می داد که مواد مغذی مورد نیازم را دریافت نکرده ام، و بنابراین پیغام "سیری" را مخابره نمی کرد. در نهایت این میل شدید من به رضایتمندی، باعث می شد به اشتباه کیک شکلاتی را نیز سفارش بدهم.

آن دسر پر شده از شکر نیز مواد مغذی مورد نیاز را برای من فراهم نمی کرد و وقتی که به پایان وعدۀ غذایی می رسیدم همزمان هم احساس پر بودن و در عین حال احساس گرسنگی را با هم داشتم. من شستشوی مغزی شده بودم که دو اشتباه کنم: اول اینکه آن استیک و چیپس و کیک شکلاتی دو تا از غذاهای مورد علاقۀ من هستند؛ و دوم اینکه هرچقدر بیشتر بخورم احساس رضایتمندی بیشتری خواهم داشت.