از دوران کودکی به ما گفته اند اینکه چیزی در بشقابمان باقی بماند، اِسراف است، بدون اشاره به اینکه بگویند توهین به آشپز است، و ما احساس می کنیم که موظفیم چه احساس گرسنگی داشته باشیم یا نه، بشقابمان را برق بیندازیم. اما چه کسی تصمیم گرفته است که چه مقدار غذا در بشقابتان بریزد؟ آیا کسی که برای شما غذا سِرو می کند بهتر از شما اندازۀ گرسنگی تان را می داند؟





از لحظه ای که ما را از شیر مادرمان گرفتند، مقدار غذایی که در هر وعدۀ غذایی به ما داده می شد توسط شخص دیگری تعیین می شد. والدین ما در وعده های غذایی آنچه را که فکر می کنند برای ما بهتر و سالم تر است در بشقابمان پُر می کنند؛ وقتی که به یک رستوران می روید این سرآشپز است که تصمیم می گیرد چقدر در بشقابتان بریزد، و نه شما. چه کسی تصمیم گرفته است چقدر چیپس باید در هر بسته باشد؟ چه کسی تصمیم گرفته است آن شکلات باید در چه اندازه ای باشد؟ جای تعجبی نیست که شما احساس می کنید غذا خوردنتان خارج از کنترل شما است.

مشروط بر اینکه غذاهایی را که طبیعت برایتان در نظر گرفته است بخورید، دانستن اینکه چه زمانی بخورید و چه زمانی خوردن را متوقف کنید، آسان است: هر وقت که گرسنه هستید بخورید و هر وقت که دیگر گرسنه نبودید متوقف شوید. به این اصل بچسبید و درخواهید یافت که هر وعدۀ غذایی لذت بخش می گردد و شما دیگر هیچ مشکل وزنی هم نخواهید داشت.

آهسته تر غذا بخورید و به بدنتان زمان بدهید تا اعلام کند که آیا مواد مغذی مورد نیازش را دریافت کرده است یا خیر، و در این صورت فهمیدن اینکه چه زمانی باید متوقف شوید بسیار آسان خواهد بود. همچنین این کار به شما فرصت می دهد تا غذا را مزه کنید و لذت غذا خوردن را افزایش دهید.

آیا فکر کردن به اینکه قبل از اینکه کاملاً احساس پُر شدن به شما دست بدهد از غذا دست بکشید به شما حس محروم شدن می دهد؟ شاید شما فکر می کنید که من قصد دارم شبیه یک رژیم مقدار غذایی را که شما می خورید محدود کنم؟ به شما اطمینان می دهم که چنین قصدی ندارم. یادتان باشد که شما هر چقدر بخواهید می توانید از غذاهای محبوبتان بخورید. آیا اینکه وقتی سیر شدید خوردن را متوقف کنید یک محدودیت است؟ چرا می خواهید بعد از آن مرحله به خوردن ادامه بدهید؟ آیا می خواهید باد کنید؟ با روش من حقیقت زیبایی را که توسط طبیعت مهیا شده است را دوباره کشف خواهید کرد:

خوردن یک لذت است، پرخوری کردن یک درد است.