من قبلاً توضیح دادم که چرا برخی غذاها برای ما طراحی نشده اند. حالا بیایید ببینیم کدام غذاها برای ما طراحی شده اند. زمان آن رسیده است که معین کنیم، چه غذاهایی دقیقاً برای مصرف انسان طراحی شده اند. برای انجام این کار، لازم است که به زمانی برگردیم که بشر هنوز شروع به دستکاری غذاها نکرده بود، قبل از اینکه او راز آتش و پختن غذاها را کشف کند، قبل از اینکه محصولات زراعی را بکارد یا اینکه احشام را پرورش دهد. یک روش خوب برای انجام چنین کاری اینست که به حیواناتی که بیشتر از بقیه حیوانات شبیه ما هستند نگاه کنیم.





میمون های آدم وار (خانوادۀ شامپانزه ها، گوریل ها، اورانگوتان ها) نزدیکترین بستگان ما هستند، مخصوصاً شامپانزه که \(99\%\) از \(\text{DNA}\) آنها با ما مشترک می باشد. شامپانزه ها نیز مانند ما همه چیزخوار هستند، آنها میوه، سبزی و گوشت می خورند. با این حال محبوب ترین غذای آنها میوه می باشد، و بعد از آن برگ ها را می خورند. در حدود \(60\%\) از غذای آنها میوه و \(20\%\) آن نیز برگ ها می باشند. دانه ها و شکوفه ها چیزی در حدود \(10\%\) از غذای آنها را تشکیل می دهد، و فقط \(5\%\) از غذای آنها گوشت و حشرات می باشند.

اگر شامپانزه همۀ این انتخابها را در اختیار داشته باشد، بیشتر ترجیح می دهد که میوه و برگ ها را بخورد. آیا این باعث می شود که زندگی یک شامپانزه تکراری و کسل کننده شود؟ به هیچ وجه. او می تواند از بیش از \(300\) گیاه مختلف لذت ببرد. شما ممکن است با خودتان فکر کنید که از تنوع بیشتری لذت می برید، اما آخرین باری که \(300\) قلم غذایی متفاوت را در سبد خریدتان داشتید، کِی بود؟