به محض اینکه شکر فرآوری شده جریان خون شما را ترک می کند، یک احساس خالی بودن، بی قراری، و اندکی ناراحتی را ایجاد می کند. این حس خُماری است. اگر در این مرحله شکر بیشتری مصرف کنید، موقتاً این حس را برطرف می کند، و این توهم را در شما ایجاد می کند که شکر شما را خوشحال می کند. در واقع تنها کاری که شکر می کند اینست که شما را از آن حس بد به حس معمولی تان باز می گردند. اما قبل از اینکه اولین دوز شکرتان را استفاده کنید، این حس معمولی خوب بودن را داشتید. شما چیزی را از دست نداده بودید. هرگاه که این خُماری آغاز می گردد، دوباره و دوباره به آن احساس نیاز می کنید تا به همان مرحلۀ سرخوشی معمولی که قبل از مصرف اولین دوز شکر بودید برسید.





در واقع شما هرگز به آن مرحلۀ اولیۀ قبل از مصرف اولین دوز شکر نمی رسید، به مرور بدن شما در مقابل آن مقاومت ایجاد می کند، بنابراین هر بار که آن را مصرف می کنید، نیاز به میزان بیشتری دارید تا به همان حس رهایی معمولی بودن برسید، و هر بار که شکر بدن شما را ترک می کند، شما حس پایین تر بودنی را تجربه می کنید. هرچقدر بیشتر سعی کنید تا خُماری تان را با مصرف شکر بیشتری برطرف کنید، تندرستی شما بیشتر کاهش می یابد و بیشتر به آن احساس نیاز پیدا می کنید.

تصویر زیر نموداری از سطح حس تندرستی و سرخوشی و اعتیاد به شکر فرآوری شده می باشد، همینطور که این فرآیند ادامه پیدا می کند وضعیت شما بدین گونه پیش می رود.


در زندگی مواقعی زیادی پیش می آیند که ما در سطح بالا یا سطح پایینی از سرخوشی یا استرس و فشار قرار داریم، اما به منظور این فعالیت و به دلیل حفظ شفافیت، آنها را نادیده می گیریم و به طور مخصوص بر روی تأثیر اعتیاد به شکر بر روی سطح سرخوشی و سرحالی شما در طول زمان تمرکز می کنیم. ما فرض می کنیم که قبل از اینکه به شکر اعتیاد پیدا کنید در \(100\%\) سرحالی بوده اید. یعنی هیچ مشکلی نداشتید.

به عنوان یک معتاد، شما همواره زیر \(100\%\) هستید، یعنی زیر سطحی از سرخوشی و سرحالی که اگر معتاد نمی بودید، در آن سطح قرار داشتید، زیرا شما مدام در حال خُماری هستید اما به دلیل اینکه این خماری خیلی اندک است شما آن را وضعیتی نُرمال در نظر می گیرید. دلیل اینکه خوردن کیک ها، شکلات ها، و شیرینی ها شما را زیر سطح میانگین می برند، همین است. فرض کنید شما به دلیل حس خماری ده امتیاز پایین هستید، و با مصرف شکر فرآوری شدۀ بیشتر پنج تا از این امتیازهای منفی را جبران می کنید. شما اندکی تقویت شده اید، اما هنوز هم در زیر سطحی قرار دارید که قبل از اعتیاد در آنجا قرار داشتید. شاید با خودتان فکر کنید، "خوب که چه؟آیا آن پنج امتیاز به من حس بهتری نمی دهد، حتی اگر یک توهم باشد؟" آیا حاضرید کفش های تنگی را صرف به این دلیل بپوشید که وقتی که آنها را از پایتان در آوردید حس بهتری به شما دست بدهد؟ این کاری است که تمامی معتادان مواد آن را انجام می دهند، اما صرفاً به دلیل اینکه این دام را درک نمی کنند، هنوز در آن گیر افتاده اند. همینطور که زمان می گذرد و شما در زندگی پیش می روید، به عنوان یک معتاد به شکر، به سطح پایین تر و پایین تری از سرحالی به لحاظ ذهنی و فیزیکی می رسید.

در ابتدا این موضوع زیاد شما را آزار نمی دهد، اما همینطور که در این گودال عمیقتر و عمیقتر می شوید، اوضاع بدتر می شود. شما چاق، سُست و بی حال، و افسرده می شوید. سطح سرحالی شما تدریجاً اما به صورت مداوم کاهش می یابد و سطحی که با مصرف مجدد شکر نیز به آن باز می گردید به تناسب آن مدام کاهش می یابد.

اگر یک روز صبح از خواب بیدار شویم و ببینیم که دو برابر اندازه ای هستیم که موقع به خواب رفتن در آن سایز بودیم، و ده برابر سُست و بی حال تر شده ایم، شوکه خواهیم شد. اما به دلیل اینکه این یک فرآیند تدریجی است، ما به ندرت حتی از آن آگاه هستیم. خماری فیزیکی دوری از شکر فرآوری شده هیچ دردی ندارد، خیلی کم است و سریع نیز می گذرد. محرومیتی که شما احساس می کنید و آن را می خواهید، کاملاً ذهنی است و دلیلش توهمی است که شما فکر می کنید به مثلاً یک شکلات نیاز دارید. هنگامی که شستشوی ذهنی برطرف گردد و شما شکر فرآوری شده را آنطور که واقعاً هست ببینید، دیگر از این حس محرومیت رنج نخواهید برد.

خبر عالی اینست که، وقتی که شروع به خوردن غذاهای محبوبتان می کنید، به آن سطح از سرحالی باز می گردید که قبل از اعتیاد به شکر در آن سطح قرار داشتید. درد خماری فیزیکی ناشی از اعتیاد به شکر فرآوری شده بسیار اندک است و خیلی زود ناپدید می شود؛ بدن بلافاصله بازسازی خودش را آغاز می کند، و مشروط بر اینکه شما دیگر به شکر فرآوری شده به عنوان یک چیز لذت بخش نگاه نکنید، حس از خود گذشتگی نیز نخواهید داشت و آزاد خواهید بود.