من دریافتم که اگر بتوانم لذت را به غذا خوردن برگردانم - لذت واقعی و طبیعی که از خوردن غذاهای مورد علاقه خود دریافت می کنیم - آن گاه کلید زندان خود را پیدا می کنم و همچنین به دیگران نیز برای فرار کمک می کنم.





من می دانستم که چرا روش من برای ترک سیگار به یک موفقیت جهانی نائل شده است ، و بنابراین می دانستم که روش کنترل وزن من نیز موثر است. وقتی فهمیدم که مشکل وزن ناشی از خوردن غذاهای نامناسب و در نتیجه پرخوری است و هیچ لذت واقعی در پرخوری وجود ندارد ، فهمیدم که می توانم با موفقیت روش خود را برای مشکل وزن نیز استفاده کنم. کلید این روش در این کلمه جادویی قرار دارد: لذت.

در تلاش های قبلی ام برای کاهش وزن رویکرد من اینگونه بوده است: "من چاق و بدبختم، پس باید کمتر بخورم، مخصوصاً کمتر از غذاهای پر کالری و چرب که متاسفانه بیشتر از همه خواهان آنها هستم." من برای تحمل یک دورۀ محرومیت آماده بودم و این در حالی بود که از اراده ام برای کاهش مصرف استفاده می کردم تا وزن کم کنم. و در طول مدتی که به این روش چسبیده بودم وزنم کم کم کاهش می یافت. اما به ناچار سرانجام روزی اراده من پایان می یافت و من به عادتهای غذا خوردن سابقم باز می گشتم و دوباره وزنم برمی گشت. نتیجه اش این می شد که احساس ناامیدی و ناکامی می کردم و حتی بیش از گذشته احساس بدبختی می کردم.

این بار ماجرا کاملاً متفاوت بود. من فهمیده بودم که اگر حیوانات وحشی قادرند هر وقت که بخواهند و هر چقدر که بخواهند غذا بخورند و هنوز هم در وزن ایده آلشان باشند پس من هم باید بتوانم. این طرز فکر ذهنم را باز کرد و شروع به رهایی از شر شستشوی مغزی کردم. هنگامی که دریافتم لذت غذا خوردن در فرونشاندن گرسنگی است و غذاهای آشغال هرگز قادر به فرونشاندن گرسنگی نیستند، بلکه برعکس آن را بیشتر می کنند، و هیچ لذتی در پرخوری نیست، دیدم دیگر مجبور نیستم که احساس محروم شدن داشته باشم. عدم محرومیت به این معنی بود که لازم نیست از قدرت اراده ام برای این کار استفاده کنم و به این معنا بود که یک راه حل دائمی برای مشکلم یافته ام و نیاز به هیچ گونه از خودگذشتگی ندارم. نتیجه تنها این نبود که از شر آن توده های چربی راحت شوم، بیشتر از آن، سرشار از انرژی شدم، احساس آزادی کردم و از بردگی و نگرانی مداوم برای مشکل وزنم رها شدم.