درویش | خوش آموز

درویش

مترادف درویش: رهرو، سالک، صوفی، عارف، قلندر، بی چیز، بی نوا، تهیدست، عایل، فقیر، مفلس، نیازمند، زاهد، عزلت گزین، گوشه نشین، معتکف، خاکی
متضاد درویش: توانگر

فرهنگ فارسی معین
(دَ) [ په . ] (ص .) 1 - فقیر، تهیدست . 2 - صوفی ، قلندر.

معنی درویش در لغت نامه دهخدا
درویش. [ دَرْ ] (ص ، اِ) خواهنده از درها. (غیاث ). گدا. (لغت محلی شوشتر نسخه ٔ خطی ). سائل یعنی گدائی که با آوازی خوش گاه پرسه زدن شعر خواند. فقیران که گدائی کنند و درآن گاه به آواز خوش شعر خوانند و تبرزین بر دوش و پوست حیوانی چون گوسفند و شیر و امثال آن بر پشت دارند و موی سر دراز و آویخته و موی ریش و سبلت ناپیراسته و ژولیده دارند. (یادداشت مرحوم دهخدا).کلمه در اصل درویز بود «زا» را به شین معجمه بدل کرده اند، و درویز در اصل درآویز بوده به معنی آویزنده از در، چون گدا به وقت سؤال از درها می آویزد یعنی درها را می گیرد لهذا گدا را درویش گفتند. و بعضی محققان نوشته اند که درویش در اصل دریوز بود در میان یاء و واو قلب مکانی کردند درویز شد بعد زاء را به شین بدل کردند، و یوز صیغه ٔ امر است از یوزیدن که به معنی جستجو کردن است. و چون اطلاق این لفظ برخدارسیدگان گوشه نشین صادق نمی آید و زیبا نمی نماید لهذا فقیر صاحب معرفت را بجهت تمیز درویش به ضم دال باید گفت ، در این صورت مرکب باشد از در که به معنی مروارید است و ویش که در اصل واش بود مزیدعلیه وش که کلمه ٔ تشبیه است. (از غیاث ). در قدیم درویشان برخلاف زمان ما که موی سر و ریش دراز دارند، موی می سترده اند چنانچه سعدی گوید: ظاهر درویشی جامه ٔ ژنده است و موی سترده و حقیقت دل زنده است و نفس مرده. (یادداشت مرحوم دهخدا).

معنی درویش در فرهنگ فارسی عمید
درویش
۱. صوفی.
۲. [مجاز] کسی که به اندک مایه از مال دنیا قناعت می کند.
۳. [قدیمی، مجاز] تهیدست، بینوا، فقیر.

درویش در دانشنامه ویکی پدیا
درویش
دَرویش به مسلمان صوفی گفته می شود که در راه طریقت گام بر می دارد.

۱۳۹۶/۱۲/۰۱

آموزش آفیس/ویندوز/شبکه/...

آموزش آفیس/ویندوز/شبکه/...

آموزش آفیس/ویندوز/شبکه/...

آموزش برنامه نویسی

حسابداری

ریاضی و فیزیک

زبان

سایر آموزشها

خوش آموز درخت تو گر بار دانش بگیرد، به زیر آوری چرخ نیلوفری را