راهنمای طبیعت اطمینان حاصل می کند که تمام حیوانات وحشی عاشق خوردن غذاهایی هستند که آنها را متناسب، سالم و در وزن ایده ال نگه می دارد. چرا انسانها گمراه شدند؟





چگونه بین غذا و سم تمایز قائل می شویم و چگونه می دانیم که کدام غذاها برای ما بهترند؟ والدین از مسیر خارج می شوند تا مطمئن شوند که سم ها از فرزندانشان دور نگه داشته شود. ما بر روی سم ها برچسب می زنیم: "سمی"، "دور از دسترس اطفال نگهداری شود"، "به صورت داخلی مصرف نشود"، و غیره.

ما نیازی نداریم که از قضاوت های خودمان استفاده کنیم، به ما آموخته اند که سم ها را مصرف نکنیم. حیوانات وحشی چگونه این را می دانند؟ آنها نمی توانند بر روی چیزها برچسب بزنند یا اینکه به یکدیگر بگویند از چه چیزی اجتناب کنند. و آنها چگونه آموخته اند که بهترین غذاها برای آنها کدامند؟

همۀ حیوانات دارای حسگری هستند که طراحی شده است تا به آنها بگوید چه چیزی را بخورند و چه چیزی را نخورند. با استفاده از دیدن، بو کردن، شنیدن، لمس کردن و مزه کردن، آنها می توانند معین کنند که آیا چیزی خوردنی است و آیا نوعی از غذا برای آنها هست یا خیر. وقتی که حیوانی به غذای نا آشنایی می رسد او را نگاه کنید. او مانند ما به داخل ظرف غذا شیرجه نمی زند و شروع به دولپی خوردن نمی کند. ابتدا آن را با دقت مورد بررسی قرار خواهد داد، شاید یک یا دو بار دور آن بگردد. بعد آن را بو خواهد کشید. اگر غذا از این آزمایش ها عبور کند به طرز مشکوکی آن را لمس خواهد کرد، همیشه آماده است که دور شود. و در نهایت آن را مزه خواهد کرد، قبل از اینکه کل غذا را بخورد، یک تکۀ کوچک از آن را برای تست برمی دارد.

اینگونه است که طبیعت حیوانات را قادر می سازد تا بهترین غذا برای خودشان را شناسایی کنند. این حسگرها تمام چیزهایی هستند که هر حیوانی به آنها نیاز دارد. این یک سیستم هوشمند است و مثل ساعت دقیق کار می کند. بنابراین چرا نباید برای ما جواب بدهد؟ چرا خیلی چیزهایی که برای ما بد هستند، مانند کیک، شکلات، بستنی، آب نبات و الکل، برای حسگرهای ما جذاب به نظر می آیند؟ چرا منطق یکسانی بر روی انسانها بکار نرفته است تا چیزهایی را که برای ما خوب هستند برایمان خوشمزه و چیزهایی که برایمان بد هستند برایمان بدمزه شوند؟ باید بگویم که دقیقاً چنین کاری را انجام داده است.

ما طوری طراحی شده ایم که از طریق حسگرهایمان غذای محبوبمان را بشناسیم. آن یک ابزار کاربردی است که راهنمای طبیعت را تفسیر می کند و آن را بکار می گیرد تا اطمینان حاصل کند که ذهن و بدن ما در حالت بهینه قرار بگیرد: متناسب، سالم و در وزن ایده آل.

در عصر جدید سرعتی که اطلاعات در آن منتشر می شوند با سرعتی که اطلاعات غلط در آن منتشر می شوند همخوانی دارند. انسانها به دلیل شستشوی مغزی باور کرده اند که سم به آنها لذت می دهد. حسگرهای آنها بازنویسی شده اند. ما را هدایت کرده اند تا باور کنیم چیزهایی مانند صدف خوراکی، که ظاهر، احساس، بو، و مزه اش وحشتناک است، غذای لذیذی می باشد. هنگامی که ما این شستشوهای مغزی را پاک کنیم، حسگرهای ما دوباره مسئولیت را بر عهده می گیرند و حقیقت آشکار می شود.