متن زیر نویس فیلم :

چه یک داستان ترسناک خوب را می سازد؟
البته، میتوانید چند تا هیولای وحشتناک
پرت کنید داخل،
فواره های خون،
و چیزهایی که از هر گوشه بیرون میپرند،
ولی همانطور که نویسنده ترسناک های کلاسیک
"اچ.پی. لاوکرفت" نوشته:
"قدیمی ترین و قوی ترین نوع ترس،
ترس از ناشناخته هاست."
و نویسنده ها این ترس را نه با بر ملا کردن
چیز های وحشتناک، که با
منتظر نگه داشتن مخاطبان به دنبال پیدا کردن
آن ها، آماده میکنند.
که این، همان در تردید و نگرانی بودن است.
آشنا ترین مثال ها برای این تردید و نگرانی در
فیلم های ترسناک و رمان های رمزآلود دیده میشود.
چه چیزی در آن عمارت شبح زده ست؟
کدام مهمان شام قاتل داستانه؟
ولی" تردید" فراتر از ژانر ها هم وجود دارد
آیا قهرمان داستان آن روز
را نجات میدهد؟
زوج داستان آخر قصه به هم میرسند؟
آن راز تاریکی که اینقدر نقش اصلی رو
آزار میده چیه؟
کلید رسیدن به این "تردید" این است
که یک سوال یا چند سوال رو مطرح میکند،
که مخاطبین امیدوارند به جواب آن برسند،
و آن پاسخ را همزمان با مجذوب و کنجکاو
نگه داشتن آن ها، به تاخیر میاندازد.
خوب، روش هایی که میتوانید برای رسیدن به
این کلید در نوشته خود استفاده کنید چیستند؟
دید خود را محدود کنید.
به جای یک راوی همه چیز دان که میتواند
هر اتفاق را ببیند و به اطلاع برساند،
داستان را از دید یکی از شخصیت ها بیان کنید
آن ها میتوانند در ابتدا همانقدر کم بدانند
که مخاطب می داند
و ما هم همزمان با آن ها
به حقایق پی میبریم
رمان های کلاسیک،به عنوان مثال "دراکولا"،
از طریق نامه ها و خاطرات بیان میشوند،
که شخصیت ها بین تجارب خود
ارتباط برقرار میکنند
و از اتفاقاتی که در شرف وقوعند میترسند.
بعد از آن، صحنه و تصویر
درست را انتخاب کنید.
عمارت های قدیمی یا قصر هایی با تالار های
پیچ در پیچ و راه های مخفی
این ذهنیت که چیز هایی آزار دهنده
مخفی شده اند را به وجود می آورند.
شب، مه و توفان ها نیز نقشی مشابه در
محدود کردن میدان دید و
حرکات شخصیت ها ایفا میکنند.
به همین دلایل لندن عصر ویکتوریایی
صحنه ای بسیار محبوب است.
حتی مکان ها و شیء هایی عادی
میتوانند بدشگون به نظر بیایند.
مثلا در رمان "گاثیک" "ربکا"،
گل های خانه ی جدید شخصیت اصلی،
قرمز خونی توصیف شده اند.
سه: با سبک و نوع بازی کنید.
میتوان یک داستان نگرانی آور را با محتاطانه
نگاه کردن، نه فقط به آن چه اتفاق می افتد،
بلکه به آهنگ و مسیر آن، به وجود آورد.
"ادگار الن پو" وضعیت روانی راوی
در "د تل تیل هارت" را
با جملاتی چند پاره که ناگهان
قطع میشوند دنبال میکند.
و دیگر جملات اخباری در داستان
مخلوطی از سرعتی مشتاقانه و
مکث هایی سنگین میسازند.
روی پرده، سینماگرافی "آلفرد هیچکاک"
معروف به استفاده ی آن از سکوت هایی طولانی
و برداشت هایی از راه پله ها
برای ایجاد احساس ناراحتیست.
چهار: از "دراماتیک آیرنی" استفاده کنید.
شما نمیتوانید مخاطبین را تا ابد
در تاریکی نگه دارید.
گاهی اوقات، تردید و نگرانی با
آشکارسازی قسمت های کلیدی راز بزرگ به مخاطب
ونه به شخصیت ها، به بهترین شکل پدید می آید
این روش به نام "دراماتیک آیرنی"
(طعنه نمایشی) شناخته شده.
وقتی معما نه به این که چه اتفاقی میافتد،
بلکه به چگونه اتفاق میافتد، و
شخصیت ها چگونه میفهمند، تبدیل میشود
در نمایش کلاسیک "ادیپوس رکس"
نقش اصلی از این که پدر خود را کشته
و با مادرش ازدواج کرده آگاه نیست.
ولی مخاطب این را میداند و "ادیپوس" را
در طی پی بردن به واقعیت تماشا میکند.
داستان، با اوجی عذاب آور همراه میشود.
و در نهایت: "کلیف هنگر" (پایان واگرا)
مراقب استفاده ی بیش از حد این یکی باشید.
از دید بعضی، حقه ای پیش پا افتاده و ساده
است، ولی نمیتوان تاثیر آن را نادیده گرفت.
این، وقتی است که یک بخش، قسمت، جلد یا فصل
دقیقا پیش از آشکار شدن حقیقتی
تعیین کننده به قطع میشود
یا در میان موقعیتی خطرناک با
جای کمی برای امیدواری.
آن صبر، چه چند لحظه چه سال ها،
باعث میشود اتفاقاتی که ممکن است
پس از این بیافتند را تصور کنیم،
که موجب تردید و نگرانی مضاعف میشود.
بدترین قسمتش این است که تقریبا
همیشه دفع میشود
و احساس خاتمه یافتن و
آسودگی خاطر خلق میکند.
ولی ما باز هم دفعه بعد نگران
و شگفت زده میشویم.
چهره ی شخص اصلی،
فاجعه ی تقریبا حتمی.