بگذارید داستانی برایتان بگویم. چند سده قبل ، یک مجسمه بودا بزرگ و گلی داخل یک معبد وجود داشته که به خاطر جابجایی معبد ، یک عده سرباز کارکشته مأمور حمل و نقل این بودای گلی شدند،که وسط راه سردسته سربازها متوجه وجود یک ترک روی این بودای سفالی می شود و دستور انتقال را متوقف می کند. او شب هنگام تصمیم می گیرد که با یک چراغ قوه به بررسی مجسمه بودا برود تا از نگرانی در بیاید. هنگامی که مجسمه بودا را بررسی می کند متوجه درخشش بودا می شود و شروع می کند تا مجسمه بودا را که سفالی بوده بتراشد ، تا اینکه او می بیند این بودا یک طلای خالص هست اما با یک روکش سفالی و یک گنج عظیم .


بعد از کلی تحقیق متوجه می شوند، حدود پانصد سال قبل یک قوم وحشی به آن کشور حمله کرده و راهب ها مجبور به کشیدن یک لایه گل روی مجسمه بودا شدند تا بتوانند از مجسمه بودا محافظت کنند.


ما آدم ها هم یک طلای ناب در وجودمان داریم، طلای نابی که در برخورد با بعضی ها مجبور هستیم روی آن یک روکش سفالی بکشیم ، برای محافظت از خودمان.
فقط کسی لیاقت دارد طلای ناب وجود ما را ببیند، که با ما درست برخورد کند و ما بتوانیم خودمان باشیم بدون هیچ ماسک و نقابی . پس به خاطر کاری که می کنید احساس شرمندگی نکنید ، در جهان اطراف ما آدم های دو رو و بد ذاتی وجود دارند که ما قرار نیست در برابر تمام آدم ها بدون روکش باشیم ، باید یاد بگیریم که فقط برای بعضی از آدم های امن طلای وجودمان را به نمایش در بیاوریم و با همه آدم ها نباید یکجور رفتار کنیم.
برای ارتباط با افراد باید مرزبندی را رعایت کنیم ، برای خودمان آدم امن و با ارزشی باشیم که با همه خوب و صمیمی و با عشق رفتار نکنیم ، یادمان باشد که برای ارتباط با بعضی از آدمها باید فاصله را رعایت کنیم، تا بتوانیم از خودمان حفاظت کنیم .