اگر دردِ دل کردن خوب بود ، که حضرت علی (ع) نمی رفتند دردِ دلشون را به چاه کنند، با آن همه یار وفادار که داشتند.وای به حال ما که وفاداری نداریم و تازه فکر می کنیم همه خیر خواهمان هستند.


حدیثی خواندم که اگر مومنی مصیبتی یا بیماری برسه و اون تا سه روز اون را به کسی نگوید، خداوند اون مصیبت را از او برمی دارد.


یادمان باشد که دردِ دل فقط آدم را در دید دیگران کوچک می کند و بار انرژی منفی زیادی دارد؛ اما گاهی ما آدم ها با مشکلاتی مواجه می شویم و دنبال راهنمایی و مشورت هستیم ، این دردِ دل نیست .
دردِ دل حرف زدن بیهوده و باز کردن سفره ی دل پیش هر کسی هست. گاهی انسان به خود القا می‌کند که با دردِ دل سبک می‌شود؛ اما همیشه اینطور نیست و چه بسا بازگویی و تکرار دردِ دل ، سبب تازه شدن آن گردد و بر گرفتگی قلب، خاطر و تألم روانی نیز بیافزاید.
بعضی چیزها فقط باید بین خودمان و خدای خودمان باشد، پس اگر خودت را دوست داری رازدار خودت باش.
بنابراین، هر کسی باید ببیند که با چه کسی دردِ دل می‌کند و چرا؟ آیا مخاطب او، به لحاظ اعتقادی،هدفمندی، فرهنگی، اخلاقی، رفتاری، مواضع و عملکردها، با او سنخیت، کفویت و وجوه اشتراکی دارد که بتواند رفیق و محرم اسرار او گردد یا خیر؟
چنان که خداوند سبحان، به بندگان مؤمنش فرمود : اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد از غير خودتان [دوست و] همراز مگيريد [آنان] از هيچ نابكارى در حق شما كوتاهى نمى‌‏ورزند آرزو دارند كه در رنج بيفتيد دشمنى از لحن و سخن‌شان آشكار است و آنچه سينه‏‌هايشان نهان مى‌دارد بزرگتر است؛ در حقيقت ما نشانه‏‌های[دشمنى آنان] را براى شما بيان كرديم اگر تعقل كنيد. (آل‌عمران، 118)
چرا برای گرفتن عکس خانوادگی هر جا نمی رویم؟ عکس ناموسمان را به هر کسی نمی دهیم. این احتیاط طبیعی است. این محتاط بودن در گفتن راز هم باید باشد. توجه کنیم که این امانتی که در غالب راز به دیگران می سپاریم چقدر ارزش دارد؟ پس باید احتیاط کرد.
هرگاه انسان نزد طبیب درد خود را بگوید و از وى راه درمان بطلبد یا پیش قاضى ظلمى را که بر او رفته بیان سازد و از او احقاق حق بخواهد یا نزد دوستش از گرفتارى خود براى گرفتن وام سخن بگوید کار خلافى نکرده و به دنبال مشکل گشایى بوده؛ اما طرح مشکلات نزد کسانى که هیچ گونه توانایى بر حل آن ندارند واثرى جز ذلت و سرافکندگى انسان نخواهد داشت. در این گونه موارد باید خویشتن دار بود و لب به شکایت نگشود.